Św. Antoni z Padwy
Kapłan i doktor Kościoła, patron ubogich
(1195-1231)
http://www.bernardyni.ofm.pl/klasztor/warszawa/antoni.htm
W wieku 15 lat wstąpił do zakonu kanoników regularnych św. Augustyna koło Lizbony, a po ośmiu latach przeszedł do zakonu franciszkanów. Poświęcił się kaznodziejstwu i wiele podróżował po Francji, Hiszpanii i Włoszech. Przemawiał do tłumów, które przychodziły go słuchać, nie zważając na niedogodności. Pełnił ważne godności w zakonie i zawsze był posłuszny dyscyplinie klasztornej. Już za życia uznany był za legendarnego bohatera.
Św. Wincenty a Paulo
Kapłan, patron dzieł miłosierdzia
(1581-1660)
http://www.mateusz.pl/goscie/stronatadeusza/Perelki/Ubodzy.htm
Jako kapłan zajął się pracą misyjną. Okazywał wielkie miłosierdzie biednym i potrzebującym, troszczył się zarówno o porzucone dzieci, jak i o zniedołężniałych starców. Założył zgromadzenie misjonarzy, zwanych później lazarystami, oraz – we współpracy ze św. Ludwiką de Morillac – zgromadzenie sióstr miłosierdzia (szarytek), opiekujących się chorymi.
Św. Albert Adam Chmielowski
Zakonnik
(1845-1916)
http://www.albertynki.pl/indexb.php
Jako młodzieniec walczył w powstaniu styczniowym, później studiował malarstwo w Paryżu i Monachium. W 1880 r. wyjechał na Podole i tam zetknął się z tercjarstwem franciszkańskim. Po powrocie do Krakowa w 1887 r. wstąpił do tego zakonu. Opiekował się ogrzewalnią miejską służącą za schronisko biedoty. Zakładał kolejne przytułki dla ubogich, domy dla chorych i sierot. Pomagał im też udzielając zapomóg i szukając pracy. Utworzył dwa zgromadzenia - albertynów (1888) i albertynek (1981), które kontynuowały pracę charytatywną.
Bł. Matka Teresa z Kalkuty
Misjonarka miłości, założycielka zakonu Sióstr Miłosierdzia
(1910-1997)
http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TS/swieci/b_mteresa_ol.html
Już w wieku 12 lat była świadoma swego wyboru dalszej drogi życiowej, którą miała być praca misyjna. Swoje postanowienie realizuje w 1928 roku, wstępując do irlandzkiego Zgromadzenia Matki Bożej Loretańskiej. Przez następne lata pracowała w katolickiej szkole dla dziewcząt, której została później dyrektorką.
Dzień 10 września 1948 roku, w którym spotyka umierającego człowieka w kalkuckim rynsztoku, zamienia jej życie w nieustanne niesienie pomocy najbiedniejszym i najuboższym. Zakładając nowe Zgromadzenie, rozpoczyna niestrudzoną wędrówkę w te wszystkie miejsca, do ktorych nikt nie chciał iść. Jej drobne ciało ubrane w charakterystyczne biało-niebieskie sari staje się dla świata symbolem ofiarnej, pełnej pokory i poświęcenia miłości dla bliźniego. W 1979 za swoją pracę Matka Teresa otrzymała Pokojową Nagrodę Nobla.
