Projekt idealny Parafialnego Ruchu Młodych  (PRM) - to opis tego, co się „chce i postanawia” wykonać, oraz wyjaśnienie w całości duszpasterstwa harmonijnego i dynamicznego tj. celów działania ogólnych i specyficznych, oblicza osób kierujących ruchem i ich wzajemne relacje i zadania,  właściwych  funkcji  organizowanych struktur. Chodzi więc o model, w którym nakreślono w miarę możliwości, to, co „powinno być”, czyli do jakiego ideału się dąży. Jest to model, który z jednej strony może pobudzać wolę do go, z drugiej strony może odpowiedzieć na obecne oczekiwania, przynosząc, o ile to możliwe, kompletne rozwiązanie proble­mów obecnego czasu.

1. Parafialny Ruch Młodych  jest modelem:

- "intencjonalnym" - może zostać zrealizo­wany w pełnej mierze, ale pozostaje otwarty na późniejsze doskonalsze rozwiązania;

- "prospektywnym" - dlatego, że dzięki wy­siłkom uprzedzenia faktów stawia nasz umysł i serce w przyszłości i oglądamy stamtąd perspe­ktywę, która pozwala nam wytyczyć i naznaczyć drogę,  którą zamierzamy przebyć.

2. Zasady, na których opiera się projekt idealny PRM

a. Teologia Soboru Watykańskiego II  i nauczanie Papieży

Sobór Watykański II będąc soborem "ekle­zjalnym" w swoich dokumentach końcowych uczy­nił punktem oparcia ponowne odkrycie Kościoła, stając się przez to prawie nieprzerwaną i ciągłą medytacją nad naturą Kościoła i jego posłannictwa. Konstytucja Dogmatyczna o Kościele, Kon­stytucja Duszpasterska o Kościele w Świecie Współczesnym, Dekret o Apostolstwie Świeckich w szczególności ukazują wizję Kościoła i wytyczają mu nowe drogi działania. Dalszymi drogowskazami jest nauczanie Pawła VI o "Kościele - komunii", oraz Adhortacja Apostolska Christifideles laici - Jana Pawła II.

Bazując na nauce Kościoła, PRM myśląc o młodych pragnie im dopomóc, aby odnaleźli swoje miejsce w Kościele, by stali się czynnymi pod­miotami życia i działalności duszpasterskiej, otwiera przestrzeń, aby młodzi dzielili się z całą wspólnotą, młodością oczyszczoną i przemienioną w wierze, którą w sobie noszą. Duszpasterstwo młodych po­winno rozwijać się równocześnie w dwóch kie­runkach:

- wspólnotowym, w którym młodzi doświad­czają i przeżywają wspólnotę Kościoła razem ze wszystkimi ochrzczonymi;

- specjalistycznym - w którym młodzi znajdują miejsce dla siebie i swych szczególnych wartości i odpowiedź ewangeliczną na swe specyficzne pro­blemy.

b. Znaki czasu

Sytuacja ogólno - społeczna znalazła mocne odbicie w działalności duszpasterskiej Kościoła. Na długie lata zagościł w duszpasterstwie styl zacho­wawczo - obronny. Zachować możliwie jak najwię­cej wolności dla Kościoła i tradycyjnych form dusz­pasterskich w działaniu Kościoła przed zaplano­wanym ateizmem i obronić się przed zawładnię­ciem przez system ateistyczny. Akcyjność w duszpasterstwie połączona z tradycjonalizmem, dziś często niewiele mówiącym młodym, uczyniła Ko­ściół masą anonimową. U wiernych pojawił się brak świadomości swego powołania w Kościele, wynikający z braku formacji Kościoła jako Ludu Bożego. Wybiórczość duszpasterska spowodowała specjalizację duszpasterską i utworzenie elit małych grup, którymi jakże często zasłaniało się brak wpływu na masy. Pojawił się Kościół grup, nie mogących się często zjednoczyć we wspólnym działa­niu dla dobra Kościoła - parafii. Utrwalił się styl indywidualizmu duszpasterskiego.

Te znaki doprowadziły do osamotnienia kapłana pragnącego działać wespół z wiernymi, czy też osamotnienia wiernych pragnących włączyć się do wspólnego działania. Obecnie przychodząca wol­ność jest często rozumiana przez młodych jako "wolność od czegoś" i jeszcze bardziej pogłębia powstały rów między młodymi a Kościołem.

W takiej sytuacji Kościół jest wezwany do uzasadnienia swej nadziei w świecie, który ma z każdym dniem coraz mniej nadziei. Jest powołany do tego, aby dawać okazję do realizacji nowego typu społeczeństwa, gdyż wciela w życie to, co może przemienić przyszłe społeczeństwo tzn. motyw działania i nadziei, którego potrzebuje świat do swej przemiany. A więc duszpasterstwo mło­dych musi wyłonić świadków ewangelicznej na­dziei, świadomych przejściowego charakteru tego świata i jego rzeczywistości i przez to zdolnych do nadania pełnego sensu naszemu życiu w służbie drugim. I takie cele stawia sobie PRM.

c. Pedagogika duszpasterska

Wszelkie duszpasterstwo powołane jest do tego, aby ogarniać cały styl życia młodego człowieka. Dlatego powinno być:

- dialogowe - powinno stwarzać warunki, w których człowiek prowadzi dialog z różnymi otaczającymi go „ rzeczywistościami”,

- wspólnotowe - wszyscy powinni być akty­wni i równi w poszukiwaniu i realizowaniu wspól­nego dobra, żadna grupa nie może uważać się za lepszą, lub sądzić, że posiada monopol rozwiązy­wania różnych problemów,

- osobowe - dostosowane do każdego i zdolne do dania każdemu możliwości rozwijania się                 i wy­rażania tego, co w nim najlepsze,

- twórcze - pobudzające i ułatwiające systema­tyczną refleksję, krytyczne patrzenie na siebie pobudzające wyobraźnię twórczą, umożliwiające ćwiczenie silnej woli, aby żyć zgodnie                   z odkrytą prawdą i być sprawnym w urzeczywistnieniu upragnionego dobra.

3. Młodzież chrześcijańska jest głosem profetycznym cywilizacjimiłości. Prorocki wymiar całego Ludu Bożego, wyni­kający z chrztu św. nabiera specjalnego odniesienia do młodzieży, gdyż ona w sobie nosi zalążki przyszłości, które są jej wrodzone. Dlatego papież Paweł VI powiedział o młodzieży "Młodzież gło­sem profetycznym cywilizacji miłości". Ta myśl stanowi klucz do zrozumienia PRM, który pragnie być ruchem młodzieży odkrywającej swój dar proroczy w Kościele i świecie i chce tworzyć cywilizację miłości. Budowa tej cywilizacji będzie mogła zostać urzeczywistniona jedynie poprzez realizację kolejnych zaplanowanych etapów, choćby poprzez częściowe osiągnięcia zaplanowanych celów, przez odkrywanie nowych celów i formułowanie ich w świetle wiary oraz  realizowanie krok po kroku.