Abp Józef Kowalczyk

Nuncjusz Apostolski w Polsce

Szanowni Państwo!

1. Dziękuję za zaproszenie na otwarcie II Kongresu Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich i serdecznie witam wszystkich zebranych. Wyrażam żywą radość, że mogę uczestniczyć w drugim już Kongresie, który zapewne będzie ważnym wydarzeniem Roku Jubileuszowego Kościoła, który jest w Polsce.    2. Hasło tegorocznego Kongresu jest podwójne. Przede wszystkim odwołuje się ono do Dziejów Apostolskich: „Otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami, aż po krańce ziemi” i zawiera jasną deklarację tożsamości ruchów chrześcijańskich: „Solidarni w służbie ubogim”. Ja to słowo „ubogim” rozumiem jako „potrzebującym” jakiejkolwiek pomocy, tak materialnej, jak i ludzkiej, duchowej, braterskiej, zawodowej.

Stanisław Zając
Wicemarszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
Serdecznie dziękuję za zaproszenie do wzięcia udziału w II Kongresie Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich, będącym jednocześnie Ogólnopolskim Jubileuszem Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich.
Mam głęboką świadomość jak ważną rolę odgrywają w życiu współczesnego Narodu Polskiego Ruchy i Stowarzyszenia Katolickie. Zarówno w momentach rozwoju naszej Ojczyzny, jak również i wtedy kiedy przeżywaliśmy trudne okresy naszej historii, wspólnoty, ruchy i arcybractwa, służyły ludziom potrzebującym, formowały elity intelektualne, kulturalne, społeczne, polityczne i duchowe Narodu.

Antoni Pietkiewicz
Wojewoda Mazowiecki

Przewielebny Ojcze, Szanowni Państwo,


Pragnę serdecznie pozdrowić uczestników i organizatorów II Ogólnopolskiego Kongresu Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich.    Zarówno cel, jak i zakres tego spotkania ukazuje jak dużą rolę pełnią katolickie organizacje społeczne w Polsce. Szeroki wachlarz problematyki, którą się zajmujecie pomaga objąć troską wielu ludzi.    Katolickie organizacje pozarządowe działają w obszarze, którego granice wyznacza z jednej strony państwo, a z drugiej Kościół. Obszar ten charakteryzowany jest przez szereg niezaspokojonych potrzeb społecznych. Tam, gdzie państwo nie może poradzić sobie z takimi problemami, organizacje społeczne pełnią nieoceniona rolę.

O. Adam Schulz SJ
Przewodniczący Ogólnopolskiej Rady Ruchów Katolickich

1. Wiosna zakorzeniona w historii


Dynamika rozwoju ruchów i stowarzyszeń, która zaskoczyła wielu po II Soborze Watykańskim, ma w Polsce swoją długą historię i tradycję. Od ponad ośmiuset lat na ziemiach polskich rozwija się nurt radykalnego życia Ewangelią realizowany przez różnorodne formy życia wspólnotowego ludzi świeckich: bractwa, trzecie zakony, sodalicje, wspólnoty, stowarzyszenia.

Abp Tadeusz Gocłowski
Krajowy Duszpasterz Konferencji Episkopatu Polski ds. Ludzi Pracy

1. Pragnę rozpocząć moje refleksje od przywołania dzieła ewangelizacji podjętego przez Jezusa Chrystusa w relacji św. Marka: „Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: „Czas się wypełnił i bliskie jest Królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,14-15). „Wierzcie w Ewangelię”. Słowa te uczyniłem zawołaniem mojego biskupiego posługiwania. Dlaczego Chrystus tak powiedział: „Wierzcie w Ewangelię”? Zawierzyć Chrystusowemu nauczaniu to znaczy pójść za Chrystusem. Nie wystarczy słuchać. Trzeba uwierzyć, zawierzyć.

Jerzy Buzek
Prezes Rady Ministrów RP

Wasze Eminencje i Ekscelencje, Panie i Panowie Ministrowie, Przedstawiciele Parlamentu: Posłowie i Senatorowie, Przedstawiciele samorządu, Panie i Panowie organizatorzy naszego życia publicznego, jakim są organizacje pozarządowe, Panie i Panowie szefowie i przewodniczący katolickich organizacji pozarządowych,

Z prawdziwą radością przyjąłem zaproszenie na to wielkie spotkanie ruchów i organizacji katolickich. Swoją obecnością wśród Państwa pragnę podkreślić ich szczególne miejsce i wielkie zasługi dla życia publicznego i dla społeczeństwa Rzeczypospolitej.

Adam Szczepanowski
Przewodniczący Rady Ruchów Katolickich Archidiecezji Białostockiej

Wasze Eminencje, Ekscelencje, Wielebni Księża Biskupi, Czcigodni Kapłani i Siostry Zakonne, Panie Premierze, Drodzy Bracia i Siostry!

Wiosna Kościoła, wiosna ruchów – to najkrótsza i najpiękniejsza nazwa Daru Bożej Łaski, która płynie poprzez ruchy i stowarzyszenia katolickie.
Niech mi będzie wolno przytoczyć raz jeszcze słowa które Ojciec Święty Jan Paweł II skierował do uczestników I Kongresu Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich w 1994 r. „Zwykło się dziś mówić dzisiaj o nowej wiośnie zrzeszeń w Kościele.

Kard. Miloslav Vlk
Przewodniczący Rady Konferencji Episkopatów Europy
Eminencje, Ekscelencje, Panie i Panowie, Drodzy Przyjaciele,

Jest dla mnie wielką radością – możliwość otwarcia tym wykładem prac II Kongresu Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich1), na którym spotykamy się u progu trzeciego tysiąclecia, by wspólnie zastanowić się, jak w pełni służyć otrzymanymi darami i charyzmatami, aby móc po nowej Pięćdziesiątnicy, jaka stała się faktem w Rzymie dnia 30 maja 1998 r., przynosić duszę Europie przeżywającej kryzys tożsamości. Pragniemy w tych dniach wsłuchać się uważnie w to, co Duch Święty mówi dzisiaj do Kościoła, co mówi do poszczególnych wspólnot (Dz 2,7nn i Tm 23).

Relacja za depeszą agencyjną Katolickiej Agencji Informacyjnej z dnia 24.11.2000 r.

O wielkim znaczeniu ruchów katolickich dla Kościoła w swoich krajach i o potrzebie wymiany doświadczeń między nimi mówili biskupi i świeccy z europejskich krajów postkomunistycznych 24 listopada w Warszawie. Są oni gośćmi rozpoczętego w tym dniu w stolicy II Kongresu Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich. Prowadzący spotkanie przewodniczący Ogólnopolskiej Rady Ruchów Katolickich o. Adam Schulz SJ podkreślił, że chociaż Kongres odbywa się w Polsce, to jednak sprawy świeckich i ich miejsca w Kościele mają wymiar ponad narodowy i dlatego prosił przybyłych o podzielenie się informacjami o ruchach i apostolstwie świeckich w swoich krajach.

Jerzy Grzybowski
Członek Zespołu Koordynującego Ogólnopolską Radą Ruchów Katolickich

Współpracujemy ze sobą w bardzo wielu dziedzinach, na wielu płaszczyznach: naukowej, dziennikarskiej, w parafii, w ruchach i stowarzyszeniach religijnych. Kontakty te są mniej lub bardziej powierzchowne lub mniej lub bardziej pogłębione. W czym tkwi istota tej współpracy? Czy w podziale ról, kompetencji? W jakimś stopniu na pewno tak, ale na pierwszym miejscu jako fundament tej współpracy postawiłbym budowanie relacji, więzi pomiędzy świeckimi i kapłanami w duchu odkrywania i pogłębiania własnej tożsamości, swojego powołania i odnawiania treści sakramentów,