Strona 1 z 6
O. Adam Schulz SJ
Przewodniczący Ogólnopolskiej Rady Ruchów Katolickich
1. Wiosna zakorzeniona w historii
Dynamika rozwoju ruchów i stowarzyszeń, która zaskoczyła wielu po II Soborze Watykańskim, ma w Polsce swoją długą historię i tradycję. Od ponad ośmiuset lat na ziemiach polskich rozwija się nurt radykalnego życia Ewangelią realizowany przez różnorodne formy życia wspólnotowego ludzi świeckich: bractwa, trzecie zakony, sodalicje, wspólnoty, stowarzyszenia.
Zarówno w okresach rozkwitu naszej Ojczyzny, jak również i wtedy, kiedy boleśnie przeżywaliśmy niewolę i rozbiory – wspólnoty, ruchy i arcybractwa służyły ludziom potrzebującym, formowały elity intelektualne, kulturalne, społeczne, polityczne i duchowe zdolne do podejmowania wezwań, jakie ówcześnie stawały przed naszym Narodem. Elity te odegrały ważną rolę w odzyskiwaniu niepodległości. To z nich wywodzili się najwięksi patrioci, a zarazem animatorzy życia duchowego oraz społecznego.
Obecne stulecie nie było łaskawe dla polskiego nurtu zrzeszeń, ze względu na dwie wojny światowe oraz okres panowania władzy komunistycznej, która świadomie niszczyła życie stowarzyszeniowe. Mimo tych bolesnych doświadczeń, które wiązały się z różnymi formami męczeństwa, prześladowań i ofiar, ruchy rozwijały się w podziemiu, przygotowując liderów na nowe czasy wolności.
Wielkim tchnieniem Ducha stał się II Sobór Watykański, który przyczynił się do odrodzenia ruchów w Kościele Polskim. Mimo zakazów, ograniczeń oraz różnych form dyskryminacji powoli odradzały się ruchy i stowarzyszenia, które istniały od wieków. Powstawały nowe – wyrosłe z polskiego doświadczenia pastoralnego, zaczynały się rozwijać ruchy założone w innych krajach świata.
Odzyskanie wolności w 1989 r. również przyczyniło się do bardzo dynamicznego ich odrodzenia. Bogactwo form zrzeszania się w Kościele jest dziś przeogromne i trudne do opisania.
Pod koniec mijającego wieku zdajemy sobie sprawę z tego, że jesteśmy spadkobiercami, kontynuatorami dziedzictwa ośmiuset lat rozwoju zrzeszania się katolików, a zarazem doświadczamy nowości działania Ducha Świętego wyrażającej się w wiośnie ruchów, jaką przeżywamy dziś. Naszym zadaniem jest przenieść to doświadczenie w nowe tysiąclecie i wzbogacić nim Kościół i społeczeństwo.
Obecne stulecie nie było łaskawe dla polskiego nurtu zrzeszeń, ze względu na dwie wojny światowe oraz okres panowania władzy komunistycznej, która świadomie niszczyła życie stowarzyszeniowe. Mimo tych bolesnych doświadczeń, które wiązały się z różnymi formami męczeństwa, prześladowań i ofiar, ruchy rozwijały się w podziemiu, przygotowując liderów na nowe czasy wolności.
Wielkim tchnieniem Ducha stał się II Sobór Watykański, który przyczynił się do odrodzenia ruchów w Kościele Polskim. Mimo zakazów, ograniczeń oraz różnych form dyskryminacji powoli odradzały się ruchy i stowarzyszenia, które istniały od wieków. Powstawały nowe – wyrosłe z polskiego doświadczenia pastoralnego, zaczynały się rozwijać ruchy założone w innych krajach świata.
Odzyskanie wolności w 1989 r. również przyczyniło się do bardzo dynamicznego ich odrodzenia. Bogactwo form zrzeszania się w Kościele jest dziś przeogromne i trudne do opisania.
Pod koniec mijającego wieku zdajemy sobie sprawę z tego, że jesteśmy spadkobiercami, kontynuatorami dziedzictwa ośmiuset lat rozwoju zrzeszania się katolików, a zarazem doświadczamy nowości działania Ducha Świętego wyrażającej się w wiośnie ruchów, jaką przeżywamy dziś. Naszym zadaniem jest przenieść to doświadczenie w nowe tysiąclecie i wzbogacić nim Kościół i społeczeństwo.
- poprz.
- nast. »»
- Szczegóły
