Abp Józef Kowalczyk, Nuncjusz Apostolski w Polsce,
Przemówienie abp Józefa Kowalczyka, Nuncjusza Apostolskiego w Polsce, wygłoszone na Spotkaniu Plenarnym ORRK, Warszawa, 30 listopada 2002 r.

1. Owoce waszej pracy świadczą o Was

Serdecznie witam bpa Bronisława Dembowskiego, asystenta kościelnego Ogólnopolskiej Rady Ruchów Katolickich i o. Adama Schulza SJ, przewodniczącego Rady, liderów Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich, przedstawicieli Diecezjalnych Rad Ruchów i Stowarzyszeń, kapłanów odpowiedzialnych za Ruchy w diecezjach.
Ostatni raz byłem na waszym spotkaniu ponad 10 lat temu (1992), wtedy kształtowaliście dopiero waszą współpracę między ruchami oraz między ruchami a pasterzami. Wiele się zmieniło od tego czasu w ruchach oraz w Kościele polskim.

Powiększyła się trzykrotnie liczba członków ruchów i stowarzyszeń (z ok. 700 tys. do 2,2 mln). Ruchy podjęły w tym czasie wiele cennych inicjatyw w dziedzinie ewangelizacji, apostolstwa w wymiarze społecznym, edukacyjnym, charytatywnym. Zorganizowaliście dwa Ogólnopolskie Kongresy Ruchów i Stowarzyszeń, w których brałem udział. Jednocześnie poinformowano mnie, że w diecezjach zorganizowaliście ponad 60 Kongresów Diecezjalnych, co zaowocowało powstaniem - w większości diecezji - Diecezjalnych Rad Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich.
Należy Bogu dziękować za tak obfite owoce działania Ducha Świętego oraz Wam za włożony wysiłek w to, aby "zrzeszenia" katolickie odnalazły swoje trwałe miejsce w Kościele Polskim.

 

2. Nowy etap posługi ruchów w Kościele

Ważnym wydarzeniem dla ruchów stało się spotkanie przedstawicieli ruchów kościelnych z Ojcem Świętym w Rzymie 30 maja 1998 r., w przededniu Wielkiego Jubileuszu. Zostało ono określone jako bierzmowanie ruchów. Podczas tego spotkania Papież tak określił miejsce ruchów w dzisiejszym Kościele: "Nowe ruchy powstawały i rozwijały się w życiu Kościoła jako element nowy i niespodziewany, a czasem nawet naruszający dotychczasową równowagę. Rodziło to wątpliwości, niepokoje i napięcia; czasem wiązało się z przejawami zarozumiałości i nieumiarkowania z jednej strony oraz licznymi uprzedzeniami i zastrzeżeniami z drugiej. Ten okres poddał ruchy próbie wierności i pozwolił ocenić autentyczność ich charyzmatów.
Dzisiaj otwiera się przed wami nowy etap: etap kościelnej dojrzałości. Nie znaczy to, że wszystkie problemy zostały rozwiązane. Jest to raczej pewne wyzwanie. Droga, którą trzeba przejść. Kościół oczekuje od was "dojrzałych" owoców jedności i działania.
Zrzeszenia katolickie od czasu Soborowego ożywienia przeszły próbę eklezjalnej weryfikacji charyzmatów i stały się żywą częścią wspólnoty Kościoła. Ta dojrzałość cieszy, ale i zobowiązuje.
Kiedy patrzymy na ruchy rozwijające się w Polsce możemy powiedzieć, że one również dojrzały eklezjalnie, że wzajemna relacja między wymiarem hierarchicznym a charyzmatycznym dojrzała eklezjalnie. Świadectwem tego są organizowane przez was Kongresy, zarówno ogólnopolskie, jak i diecezjalne. Jednak pojawiają się sytuacje, kiedy dochodzi do napięć między duchownymi a świeckimi animatorami ruchów, ale nie są to napięcia gdzie jedni występują przeciw drugim, lecz napięcia wynikające z poszukiwania dróg wspólnego świadczenia o Bogu we współczesnym świecie.
Działania, które podejmujcie świadczą również i o tym, że wasza współpraca jest coraz dojrzalsza. Nie byłoby możliwe podejmowanie tak wielu dzieł apostolskich i ewangelizacyjnych bez współpracy ruchów i stowarzyszeń, i to zarówno na płaszczyźnie ogólnopolskiej, jak i diecezjalnej. Nie zniechęcajcie się trudnościami, które na tej drodze doświadczacie - one są po to, aby dojrzewała wasza jedność w misji Kościoła.

3. Pomagać człowiekowi na nowo odkryć jego godność

W centrum waszej pracy apostolskiej i formacyjnej winien być człowiek, bowiem wszystkie drogi Chrystusa i Kościoła prowadzą do człowieka. Duch Święty nieustannie prowadzi was do drugiego człowieka, aby mu pomóc. Jest to ważne przypomnienie, wszak dziś wielu ludzi traci zaufanie do swojego człowieczeństwa, traci zaufanie do innych i do samego siebie. Wiek XX pokazał nam jak okrutny może być człowiek wobec człowieka. Patrząc na brak szacunku do życia ludzkiego, na różnorodne formy okrucieństwa, które człowiek człowiekowi zgotował, można łatwo utracić zaufanie i wiarę w godność i dobro człowieczeństwa. Tracimy wiarę w człowieczeństwo przygniecieni własnymi lękami, słabościami, poczuciem winy, grzechami i złem świata, bezradnością i bezsilnością wobec ogromu problemów, którym nie jesteśmy w stanie zaradzić.
W miłosierdziu Boga człowiek na nowo może odnaleźć swoją godność, odkryć bogactwo swojego wnętrza, odzyskać siłę do dalszej wędrówki i służby innym. W zawołaniu, które ukazała nam św. Faustyna: "Jezu ufam Tobie" odnajdujemy siłę do głoszenia i czynienia miłosierdzia najbardziej potrzebującym.
Sama sprawiedliwość dziś nie wystarcza, aby rozwiązywać problemy społeczne, które ludzkość napotyka. Sprawiedliwość społeczna musi być ubogacona miłosierdziem, które nie jest uczuciem, ale czynem serca i umysłu. Jest wielką łaską Boga ubogacającą pracę i życie człowieka. Starajcie się z niej czerpać siłę do waszej posługi apostolskiej i ewangelizacyjnej.

4. Nowe wyzwania

Świat dziś przeżywa wiele zmian: globalizacja, z nadziejami jakie niesie i niebezpieczeństwami; rozwój nowych technologii, kultury medialnej, ale jednocześnie pogłębia się podział na biednych i bogatych, na tych którzy mają dostęp do nowych technologii i go nie mają, na tych, którzy mają dostęp do wiedzy i kultury i na tych, którzy nie mają takich możliwości. Pojawiają się niepokojące zjawiska takie jak: życie tak jakby Boga nie było, sekularyzacja, liberalizm moralny, zideologizowana laickość, itp. Wszystkie te przemiany i niepokojące zjawiska winny stać się dla was wyzwaniem do wysiłku głoszenia Ewangelii i podejmowania stosownych działań. Wszędzie tam gdzie was Bóg postawił otwierajcie drzwi Chrystusowi i człowiekowi, zarówno w życiu rodzinnym, zawodowym jak i społecznym, gospodarczym, politycznym.
Ojciec Święty mówił do Was podczas pamiętnego spotkania w Rzymie: "W naszym świecie, często zdominowanym przez zeświecczoną kulturę, która upowszechnia wzorce życia oderwanego od Boga, wiara wielu ludzi poddana jest trudnej próbie, a nierzadko słabnie i gaśnie. Odczuwamy, zatem pilną potrzebę skutecznego głoszenia wiary oraz solidnej i głębokiej formacji chrześcijańskiej. Jak bardzo potrzeba dziś dojrzałych chrześcijan, świadomych swojej tożsamości nadanej im przez chrzest, świadomych swojego powołania i misji w Kościele i w świecie! Jak potrzebne są żywe wspólnoty chrześcijańskie! Dlatego właśnie powstały ruchy i nowe wspólnoty kościelne: są one odpowiedzią, wzbudzoną przez Ducha Świętego na to drama-tyczne wyzwanie schyłku naszego tysiąclecia. To wy właśnie jesteście opatrznościową odpowiedzią." (Przemówienie Ojca Świętego do przedstawicieli ruchów kościelnych, Watykan, 30.05.1998)
Europa się jednoczy i ten proces coraz bardziej nas dotyczy. Nie bójcie się jednoczenia Europy ani procesów globalizacji w świecie, ale bądźcie wobec nich profetyczni, dostrzegajcie to co jest dobre, to co jest złe. Zastanawiajcie się też jak wykorzystać te nowe możliwości do głoszenia Dobrej Nowiny. Pomóżcie otwierać drzwi Europy i świata dla Chrystusa.
Świat potrzebuje Chrystusa i Jego Ewangelii, bo dzięki Niemu człowiek odzyska swoją godność, a żyjąc według Ewangelii i nauki społecznej Kościoła jest w stanie zapewnić godziwe warunki życia sobie i innym.

5. Potrzeba świadków Ewangelii

W Waszej pracy apostolskiej i ewangelizacyjnej służycie ludziom potrzebującym, formujecie elity życia duchowego, intelektualnego, kulturalnego, społecznego i politycznego zdolne do podejmowania wyzwań, jakie stają przed dzisiejszym światem.
Apostolstwo wasze obejmuje wiele obszarów życia między innymi: rozwój życia duchowego, działalność charytatywna, młodzież, rodzinę, edukację, ekumenizm, ekologię, zaangażowanie w życie społeczne i publiczne, kształtowanie kultury, życie gospodarcze, kształtowanie postaw moralnych i etycznych społeczeństwa, praca na forum międzynarodowym (jako organizacje pozarządowe). Ewangelizację życia społecznego prowadzicie nieformalnie jak i instytucjonalnie poprzez: szkoły, ośrodki pomocy społecznej, hospicja dla bezdomnych, centra dla młodzieży; członkowie ruchów są aktywni we władzach lokalnych, samorządowych. Każda forma waszej posługi jest cenna, bo wciela w życie Kościoła i społeczeństwa dobro Bożej Miłości wobec człowieka. Szczególnie dziś światu potrzeba tej bezinteresownej miłości.
Współcześnie apostolstwo wymaga od Was prawdziwego radykalizmu w życiu Ewangelią, po prostu świętości. Mówił o tym Ojciec Święty w "Novo Millennio Ineunte". To ciągle jest wielki program pracy Kościoła na nadchodzące czasy. Niech Wasze wspólnoty staną się szkołami modlitwy, która jest naszą odpowiedzią na laicyzację świata. Wspólna modlitwa, Eucharystia, sakrament pojednania to są drogi, poprzez które Bóg będzie was prowadził i obdarzał nowym światłem i mocą do waszej posługi.
Dzięki łasce Boga odnajdziecie te kierunki waszego życia i posługi, które dziś są najważniejsze, które są Bożą misją Wam powierzoną.
Dziś mówi się wiele o szczególnych zadaniach ludzi świeckich w życiu Kościoła. Podejmując ten wątek trzeba jasno powiedzieć, że Kościół we współczesnym świecie oczekuje od ludzi świeckich szczególnego świadectwa bycia człowiekiem, chrześcijaninem, katolikiem. Wy jesteście powołani do tego, aby być takimi świadkami coraz bardziej.
Korzystając z okazji pragnę Wam podziękować, za tak aktywne włączenie się Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich w obchody Dnia Papieskiego. Jest to nasz wyraz jedności z Ojcem Świętym, czas zgłębiania Jego przesłania, a zarazem, przez zbieranie ofiar pieniężnych, konkretna pomoc młodzieży najbiedniejszej.
Za miesiąc rozpoczynacie trzyletni program przygotowań do III Ogólnopolskiego Kongresu Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich. Przedstawiony on został kilka dni temu Biskupom przez O. Adama Schulza SJ, przewodniczącego ORRK. Życzę Wam, aby ten wysiłek, który podejmiecie dopomógł zarówno Wam jak i tym, do których jesteście posłani i wydał jak największe owoce. Bo dzięki waszemu zaangażowaniu Kościół, który jest w Polsce staje się bardziej żywotny.


Źródło: Rada Ruchów Katolickich. Biuletyn informacyjny Sekretariatu ORRK, numer 22, 2003

List KEP w sprawach społecznych

O ŁAD SPOŁECZNY DLA WSPÓLNEGO DOBRA
LIST SPOŁECZNY EPISKOPATU POLSKI

Społeczna misja Kościoła – Spory społeczno-polityczne i konieczność ich przezwyciężenia – Doświadczenie solidarności – Potrzeba nawrócenia i dialogu – Refleksja nad językiem – Istota polityki – Fundamenty ładu społecznego – Ład instytucjonalny państwa – Mądrościowy wymiar polityki – Wezwanie do modlitwy i zaangażowania

Więcej…

Dokument Końcowy Synodu Biskupów

 „Młodzi, wiara i rozeznawanie powołania”

Wprowadzenie

Wydarzenie synodalne, które przeżyliśmy

1. „Wyleję Ducha mojego na wszelkie ciało, i będą prorokowali synowie wasi i córki wasze, młodzieńcy wasi widzenia mieć będą, a starcy – sny” (Dz 2,17, por. Jl 3, 1). Oto, czego doświadczyliśmy podczas tego Synodu, podążając razem i słuchając głosu Ducha Świętego. Zadziwił nas On bogactwem swoich darów, napełnił swoją odwagą i mocą, by przynieść światu nadzieję.

Więcej…

Konferencja Episkopatu Polski

Wytyczne pastoralne do adhortacji
Amoris Laetitia

Wstęp

Sakrament małżeństwa oraz bliższe i bezpośrednie przygotowanie do tej formy wspólnotowego życia były zawsze i nadal pozostają w centrum działań pasterzy Kościoła. Dlatego z należną uwagą i staraniem przyjmujemy posynodalną adhortację apostolską papieża Franciszka Amoris laetitia, która jest wyrazem jego zatroskania o zdrową kondycję miłości małżeńskiej w rodzinie.

Więcej…