2. Odczytanie miejsca i roli ruchów i stowarzyszeń w Kościele i społeczeństwie

Kongres pomógł nam zasymilować doświadczenie oraz teologię zrzeszeń katolików wypracowaną w Kościele powszechnym przez ostanie 5 lat, która uwzględnia I Światowy Kongres Ruchów Kościelnych i „bierzmowanie ruchów”, jakie miały miejsce w Rzymie z udziałem Ojca św. w 1998 roku.  
Pierwszy Kongres ukazał bogactwo zrzeszeń katolików w Polsce, natomiast II Kongres potwierdził ten fakt i uzmysłowił, że nie jest to efemeryda; ruchy i stowarzyszenia są trwałą częścią wspólnoty Kościoła.
II Kongres nie tylko potwierdził trwałość naszej obecności i aktywności, ale ukazał, że ta społeczność Kościoła poszukuje wspólnie kierunków rozwoju ewangelizacji i apostolstwa. Jest to bardzo ważne, ponieważ istnieje niewiele  takich płaszczyzn w Kościele, które są podmiotem wspólnego rozeznawania kierunków rozwoju.
Takim wydarzeniem, gdzie cały Kościół poszukiwał wspólnie kierunków rozwoju był II Synod Plenarny, w którego to pracach braliśmy aktywny udział. Kongres pomógł nam, zachęcił nas, do odkrywania swego miejsca w Kościele w Polsce, ale też wskazał zadania w Kościele europejskim.

Kongres dopomógł też w pełniejszym odczytaniu naszej roli w życiu publicznym, jako organizacji pozarządowych. Mówili o tym w swoich wystąpieniach Nuncjusz apostolski, Premier, Adam Szczepanowski. Stopniowo zaczynamy rozumieć swoją rolę w życiu społecznym, a zarazem społeczeństwo, władze lokalne i państwowe tak postrzegają naszą obecność widząc w nas nadzieję na rozwiązanie może zbyt wielu problemów, ale jest miejsce dla katolickich organizacji pozarządowych. Taki status daje nam mandat, umożliwia nam występowanie i branie udziału w pracach wielu instytucji nie tylko w Polsce, ale i zagranicą w Unii Europejskiej, ONZ, UNESCO itd. Mandat ten wypływa również z nauki społecznej Kościoła.