- Duchowa pielgrzymka przez święty czas Wielkiego Jubileuszu, o. Adam Schulz SJ
- Program działania ORRK na progu Trzeciego Tysiąclecia Chrześcijaństwa
- Kongresy Diecezjalne Ruchów i Stowarzyszeń – podsumowanie, ks. Andrzej Grefkowicz
- Kalendarium Obchodów Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 w Kościele Polskim
- Intencje II Krucjaty modlitwy w intencji Ojczyzny
- Ważniejsze spotkania ORRK



Duchowa pielgrzymka poprzez święty czas Wielkiego Jubileuszu - O. Adam Schluz SJ

Za siedem miesięcy rozpoczyna się Rok Święty - Wielki Jubileusz Roku 2000. Aktualnie trwają intensywne prace nad przygotowaniem bardzo bogatej oferty sposobu przeżycia końca wieku oraz tysiąclecia i początku nowego tysiąclecia. Wiele instytucji, organizacji i przedsiębiorstw przygotowuje różnorodne spotkania i atrakcje, pamiątki itp. Ważne, abyśmy jako chrześcijanie podjęli rok 2000, jako czas łaski, a nie tylko jako symboliczną datę.
Pielgrzymowanie najlepiej opisuje naszą postawę wobec  wielkiego  Jubileuszu, bowiem jest to czas nawrócenia i zarówno indywidualnego, jak i wspólnotowo-społecznego oraz czas świętowania.
Jubileusz to także wezwanie do zintensyfikowania naszego zaangażowania ewangelizacyjnego oraz apostolskiego. Również spotkanie z ludźmi ubogimi jest wielką szansą dla nas pielgrzymów, jak i dla biednych zepchniętych na margines.
Jak korzystać z bogatej propozycji przeżywania Wielkiego Jubileuszu i jak wcielać w życie łaskę? Są to pytania, na które każdy z ruchów musi znaleźć swoją odpowiedź. Pośród wielości propozycji każdy powinien odczytać swój własny styl pielgrzymowania.
Zachęcamy, aby zaproponowane przez Kościół środki przemiany i wzrostu duchowego, oraz zdynamizowania naszego zaangażowania apostolskiego odczytane zostały bardzo indywidualnie, osobiście w   zależności od dojrzałości duchowej i możliwości czasowych.
Pragniemy również mocno podkreślić wymiar wspólnotowy  i społeczny podejmowanych działań. Łaska Wielkiego Jubileuszu nie jest jedynie łaską udzielaną konkretnej osobie, ale całej wspólnocie ludzkiej, stąd ważne jest abyśmy podejmowali  wysiłek przełamywania myślenia jedynie o sobie oraz swojej rodzinie i otwierali się na innych.

1. Wigilia Jubileuszu czerwiec - grudzień 1999

1.1. Zakończenie II Synodu Plenarnego   
Już 5 czerwca zaczyna się Wigilia  Wielkiego Jubileuszu, którą zainicjuje Ojciec Święty podczas swojej kolejnej wizyty apostolskiej  do naszej Ojczyzny.
Niejako w przededniu tej Wigilii zakończył się II Synod Plenarny. W 24 kwietnia br. Konferencja Episkopatu Polski zatwierdziła ostateczną wersję wszystkich   dokumentów Synodu. Uroczystego zaś zamknięcia Synodu dokona Ojciec Święty 13 czerwca w Warszawie. Po wielu latach pracy, które miały różne fazy: od entuzjazmu i zapału, poprzez osłabienie zainteresowania Synodem i utraty nadziei w jego skuteczność, aż po ostatnie pół roku intensywnych prac i opracowania ostatecznej wersji dokumentu, powstał materiał, który:
- z jednej strony streszcza doktrynę w 14 dziedzinach życia i działalności Kościoła, uwzględniając najnowsze dokumenty Kościoła,
- dalej ukazuje dobrą analizę mocnych i słabych punktów życia Kościoła w Polsce w tych dziedzinach,
- oraz wskazuje praktycznie i pastoralnie, co należy podjąć, aby proces nawracania się i odnowy Kościoła przebiegał we właściwym kierunku.
W dokumentach tych, których studiowanie gorąco polecam, członkowie ruchów i stowarzyszeń  znajdą większość swoich przemyśleń, oczekiwań i nadziei związanych z rozwojem pastoralnym Kościoła. Aktualnie więc zaangażowanie i projekty ruchów i stowarzyszeń zostały uznane i w pełni odczytane przez Kościół w Polsce jako własne. Nabierają więc one nowej jakości i formy. Nie są już tylko prywatną własnością danego ruchu, ale dobrem całego Kościoła. W rozwoju ruchów pozwala to na nowe umocowanie w Kościele i społeczeństwie naszych inicjatyw i działań. Teraz możemy odwołać się do ustaleń Synodu w realizacji naszych programów apostolskich i ewangelizacyjnych.

1.2. Pielgrzymka Ojca Świętego do Ojczyzny
Jesteśmy też w dobrej sytuacji jako Kościół, bo Papieżem przygotowującym nas do Jubileuszu  jest Polak. Jego przesłanie i rozumienie naszej sytuacji społecznej, politycznej, duchowej i religijnej jest bardzo głębokie. Przesłania, jakie nam zostawił podczas ostatnich pielgrzymek oraz to, które przygotowane jest na najbliższą, stanowi wspaniały skarbiec treści i inspiracji.
Mam nadzieję, że członkowie ruchów nie tylko duchowo i organizacyjnie przygotują się do Pielgrzymki, ale aktywnie będą uczestniczyć w spotkaniach z Ojcem Świętym. Zachęcam do włączania się w organizowanie we wszystkich parafiach w Polsce dni wspólnej modlitwy i czuwania  w przededniu przyjazdu Ojca Świętego od 31 maja do 4 czerwca.
Natomiast przedstawiciele wszystkich ruchów i stowarzyszeń spotkają się na w Warszawie na  Mszy Świętej połączonej z beatyfikacją 108 męczenników.
Dużą pomocą  przy wykorzystaniu przesłania Ojca Świętego będzie nowy CD-ROM z wszystkimi dokumentami Papieża: encyklikami, adhortacjami, listami, dobrze opracowany od strony graficznej i technicznej. Ukaże się on pod koniec maja br.

2. Wielki Jubileusz 25 grudnia 1999 – 6 stycznia 2001

25 grudnia tego roku rozpocznie się w Kościele Wielki Jubileusz narodzin Jezusa Chrystusa. Jest to dla nas czas nawrócenia, pojednania i nowych inicjatyw apostolskich.  

2.1. Czas nawrócenia ma się dokonać w wymiarze osobistym i rodzinnym, ale zarazem, co jest dla nas trudniejsze w wymiarze społecznym.
Jak to sobie uświadomiliśmy wcześniej w okresie przygotowania do Jubileuszu, każdy z nas nosi na sobie, nie tylko winy osobiste,   ale i swojej rodziny, wspólnoty, ruchu, społeczności w której żyjemy, wszystkich ludzi, ale czy to akceptujemy i tym żyjemy? Dlatego ważne jest nie tylko osobiste nawrócenie, wyznanie win, ale i praca nad nawróceniem innych, całej ludzkości.
Jak tego dokonać? Oprócz troski o swój rozwój duchowy, trzeba zacząć bardziej zdecydowanie troszczyć się o rozwój innych ludzi. Wyznawać Bogu własne  winy i innych, przyjmować Jego miłosierdzie, oraz prosić o uzdrowienie nie tylko swoich ran i grzechów, ale i innych ludzi, szczególnie wrogów.
Temu między innymi służą pielgrzymki, spowiedź jubileuszowa i odpusty jako środki duchowego wzrostu. Owocem prawdziwego nawrócenia jest pojednanie.

2.2. Jubileuszowe środki pomocne w podejmowaniu duchowe i moralnej przemiany
Bulla „Incarnationis mysterium” Jana Pawła II ogłaszająca Wielki Jubileusz Roku 2000 wskazuje na różne formy duchowej odnowy, które mogą mam dopomóc w nawróceniu. Są to:
- osobisty rachunek sumienia i spowiedź z okazji Jubileuszu,
- pojednanie w mojej rodzinie rozumianej szeroko - nie tylko najbliższej, z moimi wrogami,
- pojednanie i modlitwa za wszystkich zmarłych z rodziny po najdalsze pokolenia,
- oczyszczenie i uzdrowienie pamięci, historii życia osobistego, mojej rodziny, Kościoła, naszego narodu oraz całego świata („my wszyscy, choć nie ponosimy osobistej odpowiedzialności... dźwigamy ciężar błędu i win, tych, którzy byli przed nami. Dlatego proszę jako następca św. Piotra, aby w tym roku miłosierdzia Kościół ukląkł przed obliczem Boga i prosił o przebaczenie za dawne i obecne grzechy swoich dzieci. Pokorne wyznanie win własnych i cudzych, ponieważ jesteśmy jednością w Mistycznym Ciele Chrystusa"),
- uzyskanie odpustu dla siebie, swojej rodziny, aż po sam jej początek, dla wrogów, dla tych, którzy najbardziej zawinili względem dobra wspólnego naszego miasta, naszego powiatu, województwa, naszej Ojczyzny, Europy oraz całego świata. Przez odpust zostaje darowana skruszonemu grzesznikowi kara doczesna za grzechy zgładzone co do winy. W czasie Wielkiego Jubileuszu można będzie każdego dnia uzyskać odpust całkowity,
- odbycie pielgrzymki Jubileuszowej jako drogi do oczyszczenia, pojednania, i uświęcenia. Podjęcie pielgrzymki w wymiarze osobistym, pielgrzymki mojej rodziny, mojego ruchu, parafii, miasta itd.

2.3. Czas dziękczynienia i uwielbienia Boga za dar Jezusa Chrystusa, za dar Wcielenia się Boga w nasze życie i Zbawienia, jakie On nam przynosi.
Służyć temu będą różnorodne święta, spotkania, sesje, modlitwy itp. jakie będą podejmowane w czasie Jubileuszu. Kalendarz obchodów Wielkiego Jubileuszu został zamieszony w bieżącym numerze naszego Biuletynu.

2.4. Nowy zapał ewangelizacyjny i apostolski
Kościołowi potrzebna jest autoewangelizacja, ponowna ewangelizacja ludzi, którzy osłabli w swojej wierze, jak również ewangelizacja tych, którzy w ogóle nie wierzą, lubi tracili wiarę.
Mam nadzieję, że każdy z ruchów i stowarzyszeń wpisze się w ten nowy nurt ewangelizacji poprzez zorganizowanie rekolekcji ewangelizacyjnych, podjęcie świadomie ewangelizacji w miejscu pracy itp.
Nowy dynamizm w wychodzeniu ku ubogim, odepchniętych na margines to kolejne wezwanie, jakie stawia nam Ojciec Święty w czasie Jubileuszu. Nie chciałbym narzucać propozycji w tym względzie poszczególnym ruchom i stowarzyszeniom a wskażę jedynie na kilka grup szczególnie zagrożonych: dzieci i młodzież, ludzie starsi, których w Polsce będzie coraz więcej (ten rok jest poświęcony właśnie im), ludzie z marginesu społecznego (alkoholicy, narkomanii, przedstawiciele mafii i środowisk przestępczych itp.), bezrobotni, niepełnosprawni i chorzy, rodziny rozbite i przeżywające trudności.
Bardzo ważnym aktualnie wezwaniem jest walka o mądry i realny etos ludzi życia publicznego, polityków i samorządowców. Widać wyraźnie jak etycznie uboga jest nasza elita polityczna, a przez to mało skuteczna.

2.5. Jubileuszowe obchody w poszczególnych ruchach i stowarzyszeniach
Trwają prace nad przygotowaniem kalendarza obchodów Jubileuszu w poszczególnych ruchach i stowarzyszeniach. Planowane są pielgrzymki, sesje, jubileuszowe rekolekcje, czuwania, podejmowane są nowe wezwania apostolskie. Ważne, abyśmy w tym programie uwzględnili propozycje zarówno dla członków swojego ruchu, jak i wszystkich jego sympatyków i przyjaciół.

2.6. Wielki Jubileusz Polaków w Rzymie 1-11 lipca 2000 roku z Ojcem Świętym
W tym okresie planujemy, aby jeden dzień był poświęcony ruchom i stowarzyszeniom. Już dziś pragniemy zaprosić wszystkie ruchy i stowarzyszenia do wzięcia udziału w tej pielgrzymce. Będzie to zarazem kolejna okazja naszego spotkania się z Ojcem Świętym. Aktualnie trwają nad tym prace przygotowawcze.

2.7. Drugi Jubileuszowy Ogólnopolski Kongres Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich odbędzie się 24-26 listopada roku 2000 - mam nadzieję, że każdy z ruchów i stowarzyszeń weźmie w nim udział nie tylko jako uczestnik, ale i jako współorganizator. Ogólnopolski Kongres zbierze doświadczenia kongresów diecezjalnych oraz poszczególnych ruchów i przygotuje nas na wejście w trzecie tysiąclecie chrześcijaństwa.

Kościołowi, który według określenia Ojców jest miejscem „gdzie zakwita Duch”, Pocieszyciel ofiarował za naszych dni wraz z Soborem Watykańskim II, nową Pięćdziesiątnicę, wzbudzając w nim nowy i niespodziewany dynamizm.
Każda interwencja Ducha Świętego jest zdumiewająca. Duch powoduje wydarzenia, które zaskakują swoją nowością, zmieniają radykalnie ludzi i historię. Na tym właśnie polegało niezapomniane doświadczenie Powszechnego Soboru Watykańskiego II, podczas którego Kościół, prowadzony przez Ducha Świętego, odkrył, że wymiar charyzmatyczny jest jednym z jego wymiarów konstytutywnych.
Jan Paweł II, Do przedstawicieli ruchów kościelnych, 30 maja 1998 r.


Program działania Ogólnopolskiej Rady Ruchów Katolickich na progu Trzeciego Tysiąclecia Chrześcijaństwa
Zespół Koordynujący Ogólnopolską Radą Ruchów Katolickich

Aktualna sytuacja społeczna i polityczna jak również obecność ORRK wśród organizacji pozarządowych oraz wpływ na ich działalność zmusza nas do aktywnego uczestnictwa na innych płaszczyznach niż dotychczas. Zachodzi potrzeba, nie zaniedbując prowadzonej dotychczas działalności, do rozszerzenia tematyki szczególnie o problemy społeczne, samorządowe i integracyjne z innymi instytucjami i organizacjami zarówno w Polsce, jak i w Europie.
Konsekwencją tej sytuacji jest stworzenie programu działania na lata przełomu drugiego i trzeciego tysiąclecia. Ma to służyć wytyczeniu nowych zadań i nowych dróg dla prowadzonej już przez ruchy i stowarzyszenia działalności.

1. Rozwijanie formacji duchowej i społecznej członków ruchów i stowarzyszeń.
W zakres pracy wchodzi zasadniczo główna część problematyki prowadzonej dotychczas przez Zespół Koordynujący, ze szczególnym zaakcentowaniem takich form i rozwiązań, które odpowiadają znakom czasu, rozpoznanym już w nauczaniu Kościoła i w nauczaniu Ojca Świętego.
Do zadań dotyczących tej problematyki zaliczamy:
- refleksje nad formacją duchową ruchów i stowarzyszeń, zmierzające do określenia i podjęcia aktualnych wezwań i zadań początku trzeciego tysiąclecia chrześcijaństwa,
- przygotowanie liderów ruchów i stowarzyszeń do aktualnych zadań, przez prowadzenie spotkań, szkoleń i rekolekcji,
- wydawanie publikacji pomocnych w pracy formacyjnej dla ruchów i stowarzyszeń,
- promowanie młodych liderów ruchów i stowarzyszeń,
- rozeznawanie powołań apostolskich i kształtowanie postawy służebnej w działaniach apostolskich,
- docieranie z działaniami apostolskimi do wszystkich potrzebujących.

2. Współpraca z Diecezjalnymi Radami Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich.
Współpraca zapoczątkowana przed laty i rozwinięta w 1998 r. poprzez Kongresy Diecezjalne skupiona będzie wokół istotnych zadań, którymi są:
- promowanie Diecezjalnych Rad Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich,
- zbieranie informacji o działalności tych Rad,
- dzielenie się doświadczeniami pracy apostolskiej ze strukturami diecezjalnymi,
- analiza i pomoc w rozwiązywaniu problemów na jakie te Rady napotykają,
- współpraca i ustalenie wzajemnych relacji między Radami Diecezjalnymi a ORRK.

3. Tworzenie warunków do nowej ewangelizacji.
Trzecie tysiąclecie chrześcijaństwa, w oparciu o naukę II Soboru Watykańskiego jak i nauczanie Jana Pawła II stawia przed nami nowe zadania ewangelizacyjne:
- tworzenie warunków do wymiany doświadczeń i określenia sposobów prowadzenia ewangelizacji w poszczególnych ruchach,
- uwrażliwienie na problemy duchowe osób rozpoczynających ewangelizację i wspieranie w rozwiązywaniu tych problemów,
- współpraca między lokalnymi wspólnotami mająca za zadanie doprowadzić do wzajemnego otwarcia i ewangelizacji w parafiach, diecezjach,
- przygotowanie propozycji nowych form ewangelizacji dla wspólnot lokalnych,
- wykorzystywanie nowych możliwości przekazu informacji w ewangelizacji,
- uświadamianie członków ruchów o konieczności aktywnego uczestnictwa w ewangelizacji
- zaangażowanie się ruchów i stowarzyszeń w dziedzinie misji osób świeckich w Europie i na innych kontynentach.

4. Współpraca z organizacjami pozarządowymi w Polsce i Europie.
Udział organizacji pozarządowych, w tym katolickich, w życiu publicznym otwiera możliwość wpływu na ustawodawstwo, korzystania, choć trudnego, z finansów publicznych, czy też uczestnictwa w zespołach roboczych rządu.
Prowadzi to do rozszerzenia dotychczasowej działalności ORRK w następujących kierunkach:
- nawiązanie współpracy z innymi krajowymi organizacjami pozarządowymi,
- tworzenie i kreowanie prawa polskiego, w oparciu o standardy światowe (demokratyczne), określającego funkcjonowanie organizacji pozarządowych,
- promocja katolickich organizacji pozarządowych w życiu publicznym,
- tworzenie lobbingu katolickich organizacji pozarządowych w Parlamencie, Rządzie i w biznesie,
- troska o prawa wolontariatu w Polsce,
- współpraca z organizacjami pozarządowymi na płaszczyźnie europejskiej i światowej,
- starania o przedstawicielstwo ORRK jako organizacji pozarządowej w Parlamencie Europejskim i Unii Europejskiej.

5. Zaangażowanie się we współpracę z samorządami lokalnymi.
Większość ruchów i stowarzyszeń katolickich działa na terenie lokalnym. Członkowie ruchów i stowarzyszeń są bardzo często radnymi a czasem i decydentami. Ich działania mają służyć mieszkańcom, tym samym również członkom ruchów działających na danym terenie.
Stawia to przed członkami ruchów następujące zadania:
- tworzenie płaszczyzny spotkań i współpracy między członkami samorządów pochodzącymi z ruchów i stowarzyszeń,
- aktywna współpraca ruchów i stowarzyszeń z samorządami lokalnymi,
- rozeznanie powstałych problemów na płaszczyznach lokalnych i szukanie rozwiązań zarówno w skali lokalnej, jak i ogólnopolskiej,
- pomoc w rozwiązywaniu problemów społecznych na jakie napotyka samorząd, - promowanie przez członków samorządów pochodzących z ruchów współpracy z organizacjami katolickimi,
- wspieranie członków samorządów lokalnych wywodzących się z ruchów i stowarzyszeń katolickich w działaniach wolnych od uwikłań w układy lokalne i destrukcyjne.

6. Zaangażowanie się w rozwiązywanie aktualnych problemów społecznych.
Członkowie ruchów i stowarzyszeń nie mogą pozostawać obojętni na problemy jakie dotykają polskie społeczeństwo. Są to problemy trudne i czasem dość odległe od działalności ruchów czy stowarzyszeń. Nikt jednak nas, jako chrześcijan, nie zwolni z udzielania pomocy, a często od rozwiązywania tych spraw. Musimy włączyć się do rozwiązywania problemów społecznych w naszym kraju.
Pociąga to za sobą zaangażowanie w następujące dziedziny:
- uwrażliwianie rodziny i społeczeństwa na postawy pro rodzinne i pro społeczne,
- kształtowanie bezpieczeństwa pojedynczych obywateli i systemów bezpieczeństwa w środowiskach lokalnych,
- walka z patologiami społecznymi: alkoholizmem, narkomanią, pornografią, subkulturami młodzieżowymi, sektami oraz z przemocą w rodzinie,
- stworzenie systemu pomocy dla ofiar przestępstw, rodzin patologicznych, osób uzależnionych oraz kształtowanie postawy pomocy osobom bezdomnym i nie posiadającym środków do życia,
- pomoc w rozwiązywaniu problemów bezrobocia,
- uświadomienie obywateli o moralnej szkodliwości przekraczania prawa, także tego, które uważa się za mniej istotne jak kodeks drogowy czy prawo podatkowe.

7. Tworzenie właściwych warunków do wykorzystania środków społecznego przekazu.
Rozwój techniki i teleinformatyki wprowadza coraz to nowe i doskonalsze środki do przekazywania informacji. Mogą one przynieść wiele dobra, pomóc w ewangelizacji, ale mogą również wpływać negatywnie na obraz życia i przyczyniać się do jego patologii.
Nasze działania muszą objąć:
- edukację w kierunku właściwego korzystania z mediów,
- uświadomienie społeczeństwa o nadmiernym czasie poświęconym oglądaniu telewizji (uzależnienie od telewizji) i korzystaniu z komputerów,
- dążenie do stworzenia kontroli społecznej nad telewizją i radiem publicznym,
- oddziaływanie na stacje komercyjne radiowe i telewizyjne, aby zachowywały określone wartości moralne,
- kształtowanie oraz promocję mediów katolickich i mediów prowadzonych przy udziale ruchów i stowarzyszeń katolickich,
- stworzenie stałej informacji w mediach o ruchach,
- wykorzystanie środków multimedialnych do prowadzenia ewangelizacji i formacji.

Realizacja tego programu będzie możliwa przez powołanie w ramach ORRK zespołów tematycznych, które prowadziłyby prace na wybranych płaszczyznach. Wybór takich osób z grona Zespołu Koordynującego jak i innych członków ORRK powinien nastąpić możliwie szybko. Przy wyborze musimy się kierować fachowością, chęcią pracy i potrzebą rozszerzenia oraz odmłodzenia grona osób aktywnych.


Kongresy Diecezjalne Ruchów i Stowarzyszeń  - podsumowanie
Ks. Andrzej Grefkowicz

Na 39 diecezji w Polsce Kongresy zostały zorganizowane w 36 diecezjach. Były one odpowiedzią na wezwanie Ojca św. Jana Pawła II, aby rok Ducha Świętego był w Kościele szczególnym znakiem obecności ruchów. Kongresy diecezjalne stały się ważnym etapem w przygotowaniu do Wielkiego Jubileuszu, były także wyrazem jedności z Ojcem św., który w Rzymie w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego spotkał się z przedstawicielami ponad pięćdziesięciu ruchów i nowych wspólnot. Niniejsza refleksja jest próbą podsumowania polskich kongresów, wydobycia głównych trendów charakteryzujących kongresy oraz zebrania owoców. Autor dokonuje jej na podstawie niepełnych informacji, jakie udało mu się zebrać.

Termin, organizatorzy
Pierwsze Kongresy miały miejsce w maju i czerwcu 1998 r., ostatnie wiosną 1999 r. Trwały zazwyczaj dwa dni (dzień liderów - odpowiedzialnych w ruchach, czy stowarzyszeniach i dzień wszystkich członków ruchów i stowarzyszeń). W arch. Białostockiej, diec. Bielsko-Żywieckiej i Gliwickiej Kongres trwał tydzień, dając poszczególnym osobom szeroki wachlarz możliwości uczestnictwa i refleksji w różnych tematach. Były diecezje, w których Kongres trwał jeden dzień.
W diecezjach, w których wcześniej powstały Rady Diecezjalne, one były organizatorami kongresów - w tych wypadkach można by mówić o wspólnej inicjatywie duchowieństwa i świeckich. Tam gdzie Rady jeszcze nie powstały Kongresy były dziełem księży zaangażowanych w ruchach i stowarzyszeniach, bądź dziełem kurii diecezjalnych.
W każdej diecezji w Kongresie uczestniczył zarówno biskup ordynariusz, jak i biskupi pomocniczy.
Ilość osób, która gromadziła się na spotkaniach otwartych (spotkaniach dla wszystkich członków) wahała się w poszczególnych diecezjach między 500 a 1000. Do najliczniejszych zgromadzeń (tam gdzie liczba była rejestrowana) zaliczyć trzeba: Arch. Katowicką ponad 10 tysięcy uczestników.

Najczęściej występujące elementy Kongresów
Niewątpliwie zawsze występującym punktem programu była Eucharystia pod przewodnictwem biskupa ordynariusza, często z udziałem biskupów pomocniczych. Zawsze też miały miejsce konferencje, wykłady, lub dyskusje panelowe.
Bardzo częstym elementem programu była jakaś forma prezentacji ruchów i stowarzyszeń (w 13 diecezjach), bądź jako ustna prezentacja, bądź też poprzez wykonane gabloty, w archidiecezji warmińskie niektóre ruchy podjęły prezentację w formie pantomimy, czy piosenki.
Częstym elementem programu była także praca w małych grupach. Refleksja, dzielenie, dyskusja dotyczyły następujących tematów: rodzina, młodzież, ewangelizacja, misje zagraniczne, odpowiedzialność za życie społeczne i gospodarcze, praca zawodowa jako misja, media w Kościele i świecie, działalność charytatywna, formacja liderów, parafia jutra, kultura i tradycja, ruchy i stowarzyszenia w parafii, apostolat powołań, duchowość maryjna, dialog ekumeniczny, grupy modlitewne, nauczyciele odpowiedzialni za wychowanie, zagrożenia ze strony sekt, wychowanie seksualne w szkołach.

Charakterystyczne inicjatywy
Do nich należy zaliczyć:
- Ewangelizacja uliczna, koncert ewangelizacyjny
- Odnowienie sakramentu Bierzmowania
- Koncert muzyczny
- Festyn, agapa, konkursy
- Kiermasz książek i czasopism religijnych
- Marsz kongresowy
- Kwesta na rzecz hospicjum, aukcja na rzecz Domu Dziecka
- Przesłanie kongresowe skierowane do parafii
- Recytacje twórczości Karola Wojtyły
- Transparenty i plakaty
- Spotkanie liderów z młodzieżą w szkołach,
- Różne formy modlitwy wspólnotowej charakterystyczne dla poszczególnych ruchów
- Sympozja tematyczne
- Nabożeństwo pojednania
- Uroczyste rozesłanie członków Kongresu z zapalonymi świecami
- Mecz piłki "dwa ognie" siostry zakonne kontra świeccy oraz mecze piłki nożnej księża kontra świeccy (na temat wyników owych meczów kroniki milczą).

Tematyka
Refleksja dokonująca się poprzez wykłady i konferencje koncentrowała się na następujących tematach:

Tematy dotyczące Kościoła:
- Wymiar charyzmatyczny i hierarchiczny Kościoła
- Kościół wspólnotą wspólnot, budowanie jedności Kościoła
- Rola ruchów i stowarzyszeń w posoborowej odnowie Kościoła
- Pluralizm w Kościele, napięcia powodowane przez to co nowe
- Współpraca laikatu z duchowieństwem.

Tematy dotyczące apostolstwa, ewangelizacji:
- Współczesne metody ewangelizacji
- Być świadkiem wiary, teologiczne znaczenie świadectwa
- Apostolstwo świeckich
- O młodzieży dzisiaj
- Kształtowanie stylu życia prze ruchy świeckie
- Wychowanie i zanik autorytetów

Tematy dotyczące szerzej rozumianych kwestii społecznych:
- Współczesne polskie problemy społeczne i potrzeba obecności wierzących w tychże
- Znaczenie ruchów i stowarzyszeń jako organizacji pozarządowych
- Wpływ kultury na media

Tematy dotyczące samych ruchów
- Rola ruchów i stowarzyszeń w przygotowaniach do Wielkiego Jubileuszu
- Relacja ze Światowego Kongresu Ruchów i Nowych Wspólnot (Rzym,  Zesłania Ducha Świętego 1998 )
- Ks. Franciszek Blachnicki - założyciel Ruchu Światło-Życie

Inne
- Problematyka sekt
- Teologia ikony.

Owoce, wnioski końcowe
Trudno określić owoce kongresów, zwłaszcza te, które dotyczą wnętrza ludzkich serc, a także te, które mogą być zarejestrowane po pewnym czasie, niemniej niektóre z nich dało się zauważyć już w trakcie trwania kongresów. Do nich należą:
- Powstanie Diecezjalnych Rad Ruchów i Stowarzyszeń,
- Bardziej klarowna obecność ruchów i stowarzyszeń w Kościele lokalnym,
- Zainicjowanie „ekumenizmu międzyruchowego” i współpracy w niektórych dziedzinach,
- Wspólne apostolstwo w ramach Kościołów lokalnych,
- Otwarcie na wartości duchowe i apostolskie reprezentowane przez inne zrzeszenia niż własne,
- Uzupełnienie obrazu Kościoła w świadomości polskiego społeczeństwa o rzeczywistość ruchów i stowarzyszeń,
- Diecezjalny informator nt. ruchów i stowarzyszeń.
Powyższa synteza ma raczej charakter prowizoryczny, opiera się bowiem na różnych relatorach, którzy mieli niekiedy odmienny sposób patrzenia.