- Ojciec Święty wzywa wszystkie ruchy do wspólnych spotkań w 1998 roku
- Przesłanie na II Kongres Ruchów i Stowarzyszeń
- Program II Kongresu Ruchów i Stowarzyszeń
- Diecezjalne Kongresy Ruchów i Stowarzyszeń
- Światowy Kongres Ruchów Kościelnych
- Ojciec Święty o ruchach podczas VI pielgrzymki  do Polski
- Ogólnopolska Rada Ruchów Katolickich, o. Adam Schulz SJ
- Intencje II Krucjaty modlitwy w intencji Ojczyzny
- Ważniejsze spotkania ORRK



Ojciec Święty wzywa wszystkie ruchy do wspólnych spotkań w 1998 r. - roku Ducha Świętego

Liczę na świadectwo i współpracę wszystkich ruchów
W ramach obchodów Wielkiego Jubileuszu, przede wszystkim w roku 1998, poświęconym Duchowi Świętemu i Jego uświęcającej obecności wewnątrz wspólnoty uczniów Chrystusa (por. Tertio millennio adveniente, 44) liczę bardzo na świadectwo i współpracę wszystkich ruchów. Ufam, że w jedności z Pasterzami i w harmonii z inicjatywami diecezjalnymi zechcą one wnieść w samo centrum Kościoła ich cenne doświadczenie i propozycje chrześcijańskiego życia.
Jan Paweł II, czuwanie modlitewne przed Zesłaniem Ducha Świętego w 1996 r.  

Rok 1998 - rokiem komunii ruchów katolickich
Rozkwit nowych ruchów i stowarzyszeń kościelnych, stanowi jeden z najpiękniejszych owoców odnowy duchowej, rozpoczętej przez Sobór Watykański II. Rozkwit ten był i nadal jest wielkim darem Ducha Świętego i światłem nadziei u progu trzeciego tysiąclecia. Duszpasterze i świeccy powinni umieć przyjmować ten dar z wdzięcznością, ale i z poczuciem odpowiedzialności, świadomi, że „w Kościele zarówno aspekt instytucjonalny, jak i charyzmatyczny, zarówno hierarchia, jak i stowarzyszenia czy ruchy wiernych są równie istotne i choć działają na różne sposoby, wspólnie kształtują życie Kościoła, przyczyniają się do jego odnowy i uświęcenia” (do uczestników Międzynarodowej Konferencji Ruchów Kościelnych, Insegnamenti, X/1, 1987, 478).
W dzisiejszym świecie, głęboko zsekularyzowanym, nowa ewangelizacja stanowi jedno z najpoważniejszych wyzwań. Ruchy kościelne o charakterze misyjnym są powołane do podjęcia szczególnego wysiłku, w duchu komunii i współpracy. W encyklice „Redemptoris missio” pisałem na ten temat: „Ruchy te - jeśli włączają się z pokorą w życie Kościołów lokalnych i zostają przyjęte serdecznie przez biskupów i kapłanów w strukturach diecezjalnych i parafialnych - stanowią prawdziwy dar Boży dla nowej ewangelizacji i dla działalności misyjnej we właściwym tego słowa znaczeniu. Zachęcam zatem gorąco, by szerzyć je i korzystać z nich dla przywrócenia żywotności, zwłaszcza wśród młodzieży, życiu chrześcijańskiemu” (n.72).
Dlatego też wyraziłem życzenie, aby rok 1998, który w ramach przygotowań do Wielkiego Jubileuszu ma być poświęcony Duchowi Świętemu, był rokiem wspólnego świadectwa wszystkich ruchów kościelnych, działających pod kierunkiem Papieskiej Rady ds. Świeckich. Będzie to czas komunii, który pozwoli wam z nowym entuzjazmem podjąć służbę misji Kościoła. Jestem pewien, że nie zabraknie w nim waszego udziału.
Przemówienie Ojca Świętego Jana Pawła II, Watykan 24 stycznia 1997 r.


Przesłanie na II Kongres Ruchów i Stowarzyszeń 1998 - 2000

Zwykło się mówić dzisiaj o nowej wiośnie zrzeszeń w Kościele. Budzi to słuszne nadzieje w perspektywie Jubileuszu Roku 2000. Jest to dar Ducha Świętego dla Kościoła w naszych czasach, którego nie wolno zmarnować. Dzisiaj odnowa Kościoła przebiega w znacznej mierze tą właśnie drogą.
Jan Paweł II, I Kongres Ruchów Katolickich, Warszawa 1994

Otrzymacie Jego moc i będziecie moimi
świadkami, aż po krańce ziemi. (Dz 1,8)

Treścią II Kongresu Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich są słowa Jezusa wypowiedziane do Jego uczniów: „Otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami, aż po krańce ziemi” (Dz 1,8). Ostatnie lata wskazują na rozwój nurtu stowarzyszeniowego w Kościele w Polsce. Mówi się o wiośnie ruchów, obecnie ponad 4 procent Polaków deklaruje się jako uczestnicy ruchów i stowarzyszeń katolickich. Jednak radość z takiego rozwoju nie powinna uśpić naszej potrzeby stałego nawracania się i rozeznawania, ku czemu Pan wzywa nas dzisiaj, na progu trzeciego tysiąclecia.

1. Otrzymacie Jego moc

Jesteśmy wezwani, aby przyjąć na nowo łaskę i moc Ducha Świętego: „Do najważniejszych zadań związanych z przygotowaniem Jubileuszu należy zatem ponowne odkrycie obecności Ducha Świętego, który działa w Kościele zarówno w sposób sakramentalny, zwłaszcza poprzez bierzmowanie, jak i za pośrednictwem licznych charyzmatów, zadań i posług przez Niego wzbudzanych dla dobra Kościoła.” (Jan Paweł II, Tertio millennio adveniente, 45). Słysząc wołanie o Ducha Świętego w sobie i w społecznościach, w których żyjemy, pragniemy się bardziej otworzyć na nowy sposób Jego działania dzisiaj.
Spośród całego bogactwa łask Ducha Świętego pragniemy szczególnie wyprosić łaskę nadziei, która nie jest tanią iluzją lepszego świata, lecz odkrywaniem głębi życia, często pośród cierpienia, słabości, braku perspektyw, nędzy moralnej i materialnej, łaskę odwagi życia zgodnie z naszym sumieniem i Ewangelią –„przyjdź Światłości sumień” oraz łaskę miłości nieprzyjaciół, pośród których żyjemy i pracujemy.

2. Będziecie moimi świadkami

Być świadkiem Chrystusa to kolejne wezwanie i zarazem łaska, o jaką prosić będziemy w czasie trwania Kongresu. Dziś nie jest łatwo świadczyć o Chrystusie w naszym życiu codziennym, zawodowym i publicznym, szczególnie, kiedy doświadczamy ośmieszania, wrogości lub obojętności na przesłanie Ewangelii, gdy przekazujemy ją czynem i słowem. Wierność codziennemu dawaniu świadectwa w sytuacjach trudnych, bolesnych, wymagających odwagi, i cierpliwości jest darem, który pragniemy poszukiwać w czasie trwania Kongresu. Jak świadczyć, aby jednocześnie szanować przekonania innych, a z drugiej strony skutecznie głosić Dobrą Nowinę? Co nam przeszkadza, by w słowach i czynach ukazywać Chrystusową miłość do każdego człowieka, zarówno przyjaciela jak i wroga? Odpowiedzi na te pytania pragniemy szukać w jedności z patronami naszego narodu: św. Wojciechem, św. Stanisławem, św. Andrzejem Bobolą i wielu innymi, których Pan nam dał w historii wiary na naszych ziemiach.
Jednocześnie chcemy kontynuować nasze rozeznanie z I Kongresu w obszarach apostolstwa, które uważamy za ważne: ewangelizacja, rodzina, młodzież, zaangażowanie w życie społeczne, polityczne oraz gospodarcze, kultura (środki społecznej komunikacji), troska o życie (ekologia), praca charytatywna zaangażowanie w parafii i Kościele lokalnym.

3. Aż po krańce ziemi

W naszym życiu są obszary, które możemy określić jako „krańce ziemi” naszego serca. Są nimi osoby i społeczności najdalej oddalone od centrum naszego zatroskania, często zapomniane i nie zauważane przez nas. Czasami tym krańcem mogą być osoby dotychczas nam najbliższe, rodzina, współpracownicy i przyjaciele.
Swoistym „krańcem ziemi” są dzieci nienarodzone, rodziny skłócone lub rozbite, osoby uzależnione i ich rodziny, bezdomni, głodujący, bezrobotni, więźniowie, ludzie żyjący w nędzy materialnej i duchowej, osamotnieni, ludzie starsi bez opieki, chorzy, cierpiący zarówno fizycznie, psychicznie, jak i duchowo, ludzie o innych poglądach ideowych, zranieni wewnętrznie, ludzie sukcesu i bogaci, którzy utracili wiarę w bogactwo swego człowieczeństwa, utracili sens i nadzieję, członkowie mafii, bezradni wobec przemocy w rodzinie i na ulicy. Czy krańcem ziemi nie są te obszary życia społecznego, w których dzieje się niesprawiedliwość, nieuczciwość, toczy się prymitywna walka o władzę i pieniądze? Czy tym obszarem nie jest też zatruwanie środowiska naturalnego?

Wszystkich, którym bliski jest nowy powiew Ducha Świętego, zapraszamy do włączenia się w prace II Kongresu Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich. Prosimy też o modlitwę oraz ofiarowanie swoich cierpień i trudów w intencji tego dzieła, tak aby Kongres wydał jak najobfitsze owoce zarówno dla poszczególnych ruchów i stowarzyszeń, jak i całego Kościoła w Polsce a przez to także dla naszej ojczyzny.

Ogólnopolska Rada Ruchów Katolickich
Organizator II Kongresu Ruchów i Stowarzyszeń
Warszawa, październik 1997 r.


Program II Kongresu Ruchów i Stowarzyszeń

I. Organizator Kongresu
Ogólnopolska Rada Ruchów Katolickich

II. Cele II Kongresu
1. Włączenie się w przygotowania oraz uczczenie Wielkiego Jubileuszu 2000 rocznicy narodzin Jezusa Chrystusa.
2. Odczytanie miejsca oraz roli ruchów i stowarzyszeń katolickich w Kościele i społeczeństwie u progu trzeciego tysiąclecia chrześcijaństwa.
3. Odnowa duchowa członków ruchów i stowarzyszeń poprzez ponowne przyjęcie mocy Ducha Świętego.
4. Dotarcie z Dobrą Nowiną do najszerszego kręgu ludzi potrzebujących i poszukujących poprzez:
a) zdynamizowanie ewangelizacji prowadzonej przez ruchy,
b) rozpoznanie nowych wezwań, znaków czasu oraz naszych apostolskich na nie odpowiedzi w takich obszarach jak: rodzina, młodzież, kultura (środki społecznej komunikacji), życie gospodarcze, życie społeczno-polityczne, ekologia, działalność charytatywna, praca zawodowa.
5. Rozwój więzi wspólnotowych ruchów i stowarzyszeń kształtujących wspólnotę uczniów Chrystusa.
6. Promocja współpracy między ruchami i stowarzyszeniami w środowiskach lokalnych, diecezji i parafii.

III. Etapy II Kongresu Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich

1997 - czas przygotowania do Kongresu poprzez realizację "Programu przygotowań Ruchów do Wielkiego Jubileuszu".

I etap - 1998 - Diecezjalne kongresy, spotkania ruchów i stowarzyszeń.

II etap - 1999 - Ogólnopolski Kongres Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich.

III etap - 2000 - Pielgrzymki dziękczynne ruchów i stowarzyszeń z okazji Jubileuszu do Betlejem, Jerozolimy i Rzymu.

IV. Droga II Kongresu Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich

Kongres jako czas przemiany i odrodzenia duchowego. Trzyletni Kongres winien być przeprowadzony bardziej jako czas przemiany duchowej członków ruchów i stowarzyszeń, a nie jako manifestacja siły duchowej i moralnej ruchów w Kościele i społeczeństwie. Akcent więc powinien zostać postawiony na przemianę, nawrócenie, odrodzenie duchowe, naukę życia w jedności z Żywym Bogiem w nowych czasach, a przez to przygotowanie ludzi do krzewienia wiary w trzecim tysiącleciu. Na pierwszym miejscu stawiamy więc nawrócenie członków ruchów i ich przyjaciół, na drugim zaś sprawy organizacji Kongresu.
W związku z tym należy przeprowadzić w wielu miejscach Polski rekolekcje i skupienia jubileuszowo-kongresowe w oparciu o materiały uwzględniające cele i przesłanie Kongresowe. To one powinny nadawać dynamizm i kierunek duchowy Kongresowi i towarzyszyć ludziom podczas jego trwania.

V. Formy realizacji przesłania Kongresowego

Okres przygotowania do Kongresu - 1997
Przygotowanie programowe i organizacyjne w ORRK, diecezjach oraz ruchach i stowarzyszeniach.

I etap - Diecezjalne Kongresy Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich
- prezentacja działalności ruchów i stowarzyszeń szerokiemu kręgowi społeczeństwa - w czasie spotkania kongresowego - poprzez wystawy o działalności ruchów, festyny, spotkania oraz informacje w mediach,
- przeprowadzenie spotkań i rekolekcji dla członków ruchów, mających na celu rozwój i pogłębienie ich więzi z Bogiem w perspektywie roku 2000,
- prowadzenie ewangelizacji dla jak najszerszego kręgu ludzi,
- rozpoznanie dalszych kierunków naszego apostolstwa w wybranych obszarach.

II etap - Ogólnopolski Kongres Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich
w Warszawie
- rozpoznanie dalszych kierunków rozwoju apostolatu ruchów w różnych obszarach życia,
- odczytanie miejsca ruchów i stowarzyszeń w Kościele i społeczeństwie w nowym tysiącleciu chrześcijaństwa,
- refleksja nad pogłębieniem współpracy między ruchami w środowiskach lokalnych,
- prezentacja aktualnej działalności ruchów (m.in. wystawa).

III etap - Pielgrzymki dziękczynne ruchów i stowarzyszeń do Betlejem, Jerozolimy i Rzymu z okazji Jubileuszu Roku 2000
- dziękczynienie za Jezusa Chrystusa, Zbawiciela człowieka i świata,
- refleksja nad wcieleniem inspiracji płynących z II Kongresu Ruchów Katolickich,
- pielgrzymki do świętych miejsc z okazji Jubileuszu.


Diecezjalne Kongresy Ruchów i Stowarzyszeń

Trzyletni program II Kongresu Ruchów i Stowarzyszeń opracowany przez liderów ruchów i stowarzyszeń skupionych w Ogólnopolskiej Radzie Ruchów Katolickich, został przedstawiony przez bpa Bronisława Dembowskiego - asystenta kościelnego ORRK Konferencji Episkopatu Polski w listopadzie 1997 roku i pozytywnie przez nią przyjęty.
Kongresy diecezjalne wpisują się w przygotowanie całego Kościoła do Jubileuszu roku 2000. Drugi Kongres jest odpowiedzią na pragnienie Ojca świętego wyrażone w Wigilię Zesłania Ducha Świętego w 1996 roku: „W okresie przygotowań do Wielkiego Jubileuszu, a zwłaszcza w roku 1998, poświęconemu w szczególny sposób Duchowi Świętemu i Jego uświęcającej obecności we wspólnocie uczniów Chrystusa (por. Tertio millennio adveniente, 44), wiele oczekuję od wspólnego świadectwa i od współpracy wszystkich tych ruchów. Ufam, że w komunii z pasterzami i w harmonii z inicjatywami diecezjalnymi zechcą one wnieść do Kościoła swoje bogactwo duchowe, formacyjne i misyjne jako cenne doświadczenie i jako wzór chrześcijańskiego życia.”
Pragniemy więc, aby lokalne Kongresy przyczyniły się do pogłębienia jedności pomiędzy ruchami i stowarzyszeniami na terenie diecezji, do rozwoju więzi z Pasterzami oraz z całą społecznością lokalną. Chcemy także, aby były okazją do rozeznania kierunków dalszej współpracy.
W styczniu 1998 roku rozpoczął się czas bezpośrednich przygotowań do realizacji pierwszego etapu II Kongresu Ruchów i Stowarzyszeń, jakim są Kongresy w poszczególnych diecezjach. Poniżej zostały przedstawione propozycje realizacji Kongresów w diecezjach w wymiarze pastoralnym oraz organizacyjnym. Zachęcamy do skorzystania z nich, tak aby naszej pracy przyświecały wspólne cele. Jednocześnie informujemy, że organizatorzy diecezjalnych kongresów sami dostosowują sposób realizacji tych ogólnych wskazań do lokalnych możliwości i potrzeb.

I. Pastoralny wymiar Kongresów w Diecezjach

Prace kongresowe w diecezjach zmierzają w następujących kierunkach:

1. Otwarcie na łaskę Wielkiego Jubileuszu roku 2000
Realizujące się poprzez:
- nawrócenie osobiste, grup, wspólnot i ruchów,
- pełniejsze otwarcie się na charyzmaty indywidualne, wspólnoty, ruchu oraz całego Kościoła,
- odnowę życia parafialnego, tak aby parafia coraz bardziej stawała się wspólnotą wspierającą apostolskie i ewangelizacyjne zaangażowania ludzi świeckich w świecie,
- pracę nad dostosowaniem treści oraz metod ewangelizacji do aktualnej sytuacji człowieka,
- rozeznanie i opracowanie apostolskiego programu pracy każdej grupy, ruchu i stowarzyszenia,
- pogłębienie formacji społeczno-duchowej członków ruchów.

2. Odkrycie na nowo powołania i misji ludzi świeckich w Kościele i świecie
Odczytanie  powołania świeckich winno dokonywać się wraz z pełniejszym odkryciem darów, posług i charyzmatów poszczególnych osób, grup, ruchów i stowarzyszeń.

3. Pogłębienie wzajemnej współpracy między ruchami w Kościele lokalnym
„Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch: różne są też rodzaje posługiwania, ale jeden Pan: różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich” (1Kor, 12,4-6). Prawdziwa jedność Kościoła dzieje się przy uszanowaniu różnorodności i bogactwa posług, charyzmatów, formacji, duchowości. Doświadczenie pracy w Ogólnopolskiej Radzie Ruchów Katolickich uczy nas, że zaangażowanie we współpracę z innymi ruchami nie umniejsza charyzmatu poszczególnego ruchu czy stowarzyszenia, lecz przeciwnie ubogaca go. Dlatego pragnieniem naszym jest, aby czas Kongresu umocnił pracę już istniejących Diecezjalnych Rad Ruchów i Stowarzyszeń, lub był okazją do ich powstania tam, gdzie jeszcze nie zostały one utworzone.

4. Kongres - czasem rozeznania dróg współpracy w dziedzinie apostolstwa i
ewangelizacji
Współpraca wydaje swoje owoce o ile wiąże się z konkretnymi wspólnymi zaangażowaniami, projektami. Stąd uważamy za ważne rozeznanie kierunków wspólnych programów ewangelizacji i apostolstwa dla ruchów na trzecie tysiąclecie chrześcijaństwa w takich dziedzinach jak:
-    ewangelizacja bezpośrednia,
-    młodzież,
-    rodzina,
-    kształtowanie kultury (szczególnie poprzez media i styl życia),
-    apostolstwo w dziedzinie życia gospodarczego, politycznego,
-    zaangażowanie ruchów na rzecz pomocy charytatywnej,
-    ekologia,
-    apostolstwo poprzez pracę zawodową.
Dlatego prosimy, aby podczas kongresów diecezjalnych rozeznano, jak dalej rozwijać współpracę pomiędzy różnymi ruchami i stowarzyszeniami na terenie diecezji w minimum 4 wybranych spośród 8 powyżej przedstawionych obszarów apostolatu. Wyboru tych obszarów dokonują organizatorzy diecezjalnego Kongresu, uwzględniając działalność ruchów w swojej diecezji.
Materiał z rozeznania prosimy przesłać do Sekretariatu II Kongresu w ciągu miesiąca od zakończenia diecezjalnego Kongresu. Będzie on służył jako materiał do pracy podczas Kongresu Ogólnopolskiego.

5. Pełniejsze odkrycie komplementarności powołań w Kościele, w tym dróg dalszej współpracy pomiędzy świeckimi a duchowieństwem
Współpraca pomiędzy świeckimi a duchowieństwem zasadniczo układa się dobrze, chociaż zdarzają się trudności związane z poszanowaniem podmiotowości laikatu. Kongres winien stać się okazją do spotkań, lepszego wzajemnego poznania się, odczytania dróg głębszej współpracy na przyszłość, szczególnie, że odbywa się on w roku przygotowań do Jubileuszu, w którym zastanawiamy się jak pełniej współpracować z Duchem Świętym odnawiającym wspólnotę uczniów Chrystusa.
Jednym z powodów nieporozumień jest jeszcze ciągle brak wystarczającej informacji o ruchach i stowarzyszeniach działających na terenie diecezji oraz szerzej w Polsce. Tu pomocne mogą się okazać wystawy o działalności poszczególnych ruchów i stowarzyszeń. Szczególnie dotkliwy wydaje się brak informacji o tym co ruchy robią, jaki jest ich apostolat.
Cenną pomocą w ożywieniu parafii oraz rozwoju ruchów na jej terenie może być idea tworzenia Parafialnych Rad Ruchów i Stowarzyszeń, lub włączanie liderów ruchów działających na terenie parafii do Rady Parafialnej,
Za ważne uważamy wprowadzanie do nauczania pastoralnego w seminariach duchownych przedmiotu przygotowującego przyszłych kapłanów do pracy wśród ruchów i stowarzyszeń, pełnienia posługi asystenta ruchu, lub jego moderatora. Dziś nie wystarcza znajomość i kontakt z jednym, czy dwoma ruchami, winniśmy się uczyć współpracować z każdym ruchem i stowarzyszeniem katolickim oraz animowania współpracy między ruchami. Jest to szczególna posługa pasterza.

6. Kongres miejscem ewangelizacji
Formuła Kongresu jest otwarta nie tylko na członków ruchów, ale na każdego człowieka, również tych z pogranicza Kościoła; może więc stać się on okazją do ewangelizacji i szerszej informacji zarówno w środowiskach kościelnych jak i poza nimi np. poprzez media lokalne. Ważne jest, aby Kongres stworzył warunki do zapoznania się, przez szeroki kręg ludzi, z różnorodnymi metodami, drogami formacji prowadzonymi przez ruchy i stowarzyszenia.
Towarzyszące Kongresowi wystawy o ruchach, oraz festyn kongresowy, mogą dopomóc do większej otwartości ruchów na ludzi spoza Kościoła, lub obojętnych wobec niego.
Ruchy będą miały okazję w różny sposób dzielić się swoim doświadczeniem Dobrej Nowiny, życia nią na co dzień, w realiach danego środowiska lokalnego.

7. Pełniejsze poznanie problemów środowiska lokalnego poprzez spotkanie
z władzami lokalnymi
Kongres diecezjalny może stać się okazją do spotkania przedstawicieli ruchów i stowarzyszeń z władzami lokalnymi (województwa, miasta) oraz parlamentarzystami, celem wzajemnego poznania się oraz przyjrzenia się sytuacji w danym regionie. Takie spotkanie zaowocuje być może nawiązaniem współpracy, bądź jej pogłębieniem, i pomoże ruchom i stowarzyszeniom lepiej rozeznać wezwania apostolskie i ewangelizacyjne, jakie niesie dane środowisko lokalne.

8. Pomoc ludziom ubogim - kongresowa akcja charytatywna
Wzrastają obszary nędzy materialnej i społecznej w naszych środowiskach, stąd przy okazji kongresu pragniemy zachęcić do zorganizowania pomocy charytatywnej tym, którzy najbardziej cierpią w danym środowisku lokalnym. Sposób przeprowadzenia takiej akcji pozostawiamy decyzji lokalnych odpowiedzialnych za kongresy - to oni znają środowisko.
Spotkanie z biednymi może dopomóc do bardziej owocnego odczytania obszarów i metod współpracy między ruchami, który jest jednym z zasadniczych celów Kongresów. Bóg przez biednych mówi nam wiele o swoich oczekiwaniach, również wtedy, kiedy dotyczy to innych obszarów apostolatu niż praca charytatywna.

9. Kongres miejscem i czasem modlitwy
Ważne jest, aby Kongres był czasem modlitwy. Niech to będzie taka modlitwa, w którą mogą się włączyć wszyscy. Modlitwa w intencji współpracy między ruchami i stowarzyszeniami, między różnymi środowiskami lokalnymi. Diecezjalny Kongres stwarza również szczególną okazję do modlitwy wstawienniczej za dane środowisko lokalne, za miasto, diecezje itd. Dziś potrzeba modlitwy, aby wesprzeć procesy zmian, tak aby mógł się w nich pozytywnie odnaleźć każdy człowiek. A może, oprócz specjalnego czasu na modlitwę podczas samego spotkania Kongresowego, znajdą się osoby, które przez cały jego czas będą trwały na modlitwie wstawienniczej?

10. Odnowienie sakramentu bierzmowania
Podczas uroczystej Eucharystii Kongresowej, zachęcamy do odnowienia sakramentu bierzmowania, połączonego z odnowieniem przyrzeczeń chrzcielnych. Ponowne przyjęcie daru Ducha Świętego jest jednym z najważniejszych wezwań Ojca św. w tegorocznym przygotowywaniu się do Jubileuszu. Lepiej nie możemy tego uczynić jak poprzez odnowę życia łaską sakramentu bierzmowania.   

11. Kongres czasem formacji dla członków ruchów i stowarzyszeń
Formacja proponowana w okresie Kongresu winna dotyczyć obszarów wzrostu duchowego, intelektualnego, społecznego oraz pastoralnego. Możemy wyodrębnić jej 3 etapy:
- formacja poprzedzająca Kongres - Ogólnopolska Rada Ruchów Katolickich wydała specjalny zeszyt formacyjny dla członków ruchów: „II Kongres Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich 1998-2000”, pomagający w przygotowaniu się do kongresu zarówno indywidualnie, jak i małych grup, wspólnot (jest on do nabycia w Sekretariacie II Kongresu),
- formacja podczas spotkania Kongresowego,
- oraz formacja po Kongresie diecezjalnym - ważne jest, aby materiały z diecezjalnego kongresu były wydane i przekazane członkom ruchów i stowarzyszeń do dalszej refleksji.

Te ogólne wskazania czynią II Kongres wspólnym dziełem nas wszystkich. Jednocześnie zachęcamy organizatorów do twórczości i pomysłowości, uwzględniając lokalne realia przy planowaniu szczegółowego programu Kongresu. Pomysły prosimy przesyłać do Sekretariatu II Kongresu - może zostaną wykorzystane w innych diecezjach.

II. Wskazania natury organizacyjnej

1. Od strony organizacyjnej należy stworzyć takie warunki, aby Kongres diecezjalny stał się okazją do:
- spotkania jak największej grupy ruchów i stowarzyszeń działających na terenie diecezji, ich głównych odpowiedzialnych oraz członków. Kongres jest też okazją do otwarcia się na ludzi spoza ruchów i stowarzyszeń - niech i dla nich będzie miejsce na Kongresie.
- przedstawienia specyfiki, charyzmatu, propozycji drogi formacji oraz działalności apostolsko-ewangelizacyjnej danego ruchu przede wszystkim szerokim kręgom osób poprzez wystawę o działalności ruchów i stowarzyszeń na terenie danej diecezji oraz inne formy spotkań z ludźmi.

2. Powołanie zespołu organizacyjnego Kongresu w Diecezji.
Powołanie grupy inicjatywnej Kongresu w diecezjach może się odbywać na różny sposób np.:
- tam, gdzie już działają Diecezjalne Rady Ruchów, lub tym podobne formy współpracy między ruchami, spośród ich grona można wyłonić zespół organizacyjny, koordynujący całość prac kongresowych,
- w niektórych diecezjach biskup sam może powołać spośród liderów ruchów i stowarzyszeń zespół, który bezpośrednio zajmie się zorganizowaniem kongresu,
- w innych diecezjach animatorem utworzenia zespołu inicjatywnego winien zostać kapłan delegowany przez biskupa do spraw ruchów i stowarzyszeń w diecezji,
- w jeszcze innych diecezjach taka grupa inicjatywna może zostać utworzona przez świeckich i kapłanów zaangażowanych w ruchy i stowarzyszenia, która po akceptacji przez biskupa miejsca podejmie się pracy koordynującej.

3. Ogólnopolska Rada Ruchów Katolickich ze swej strony, będzie zachęcała i wspierała, do zorganizowania Kongresu, lecz ostateczna decyzja należy do biskupa, lub jego delegata do spraw ruchów, czy zatwierdzonej przez biskupa Diecezjalnej Rady Ruchów Katolickich.  
Pomocą służą kapłani wydelegowani przez Ogólnopolską Radę Ruchów Katolickich na poszczególne diecezje:
ks. Andrzej Grefkowicz - Diecezje Polski północnej:
Białostocka, Elbląska, Ełcka, Gdańska, Gnieźnieńska, Koszalińsko-Kołobrzeska, Łomżyńska, Łowicka, Łódzka, Olsztyńska, Pelplińska, Płocka, Siedlecka, Szczecińsko-Kamieńska, Toruńska,  Warszawska, Warszawsko-Praska, Włocławska;
ks. Henryk Bolczyk  - Diecezje Polski południowej:
Bielsko-Żywiecka, Częstochowska, Drohiczyńska, Gliwicka, Kaliska, Katowicka, Kielecka, Krakowska, Legnicka, Lubelska, Opolska, Poznańska, Przemyska, Radomska, Rzeszowska, Sandomierska, Sosnowiecka, Tarnowska, Wrocławska, Zamojsko-Lubaczowska, Zielonogórsko-Gorzowska.
- Jednocześnie zawsze można się zwracać z pytaniami do Sekretariatu II Kongresu Ruchów i Stowarzyszeń.

4. Ustalenie terminu i miejsca, w którym będzie się odbywał Kongres.
Jednym z pierwszych działań zespołu organizującego kongres w diecezji winno być ustalenie terminu kongresu i jego miejsca. Sekretariat II Kongresu prosi o jak najszybsze przesłanie daty i miejsca (przynajmniej miasta), w którym odbędzie się Kongres.

5. Za istotne uważamy udział biskupa oraz duchowieństwa w Kongresie, stąd prośba, aby osoby rozpoczynające przygotowania do Kongresu w diecezji współpracowały z biskupem diecezji w uzgadnianiu szczegółów programu.

6. Ustalenie w miarę pełnego składu osobowego zespołu organizującego kongres, łącznie z podaniem zadań oraz przynależności ruchowej. I w tym wypadku również prosimy o  jak najszybsze przesłanie danych do Sekretariatu II Kongresu.  
Na podstawie doświadczenia organizowania I Kongresu Ruchów Katolickich w 1994 roku, za istotne uważamy utworzenie następujących zespołów, lub osób odpowiedzialnych:
- zespół koordynujący całość prac kongresowych,
- zespół programowy Kongresu w diecezji
- zespół organizacyjny, a w nim między innymi osoby odpowiedzialne za:
- przebieg spotkania kongresowego,
- pracę grup tematycznych,
- wystawę o ruchach i stowarzyszeniach,
- pracę z mediami, rzecznik prasowy,
- spotkanie z władzami miasta, województwa, parlamentarzystami,
- liturgię kongresu,
- oprawę muzyczną kongresu,
- wspólną modlitwę wstawienniczą,
- akcję charytatywną organizowaną z okazji kongresu,
- organizację festynu
- inne ważne działania.


Światowy Kongres Ruchów Kościelnych

„W ramach obchodów Wielkiego Jubileuszu, przede wszystkim w roku 1998, poświęconym Duchowi Świętemu i Jego uświęcającej obecności wewnątrz wspólnoty uczniów Chrystusa (por. Tertio millennio adveniente, 44), liczę bardzo na świadectwo i współpracę wszystkich ruchów. Ufam, że w jedności z Pasterzami i w harmonii z inicjatywami diecezjalnymi zechcą one wnieść w samo centrum Kościoła ich cenne doświadczenia i propozycje chrześcijańskiego życia” (L'Osservatore Romano, 27-28 maja 1996). To pragnienie wyrażone przez Ojca Świętego w czasie czuwania modlitewnego przed Zesłaniem Ducha Świętego w ubiegłym roku zostało podjęte przez Papieską Radę ds. Świeckich, z inicjatywy której w dniach 26-29 maja 1998, w Rzymie, w Domus Pacis, odbędzie się zebranie 350 przedstawicieli ruchów, grup i wspólnot kościelnych z udziałem ponad dwudziestu biskupów z różnych kontynentów.
Schemat obrad wyznaczają takie oto problemy: być miejscem spotkania, przyjaźni i modlitwy, czyli miejscem wzajemnego ubogacania się poprzez wymianę doświadczeń i świadectwa nowego życia (nawrócenie, miłość, jedność i misja) zrodzonego z Ducha Świętego; czas teologicznego pogłębienia rzeczywistości ruchów eklezjalnych (czyli czym jest Kościół, jako wspólnota raz utworzona i stale się odnawiająca dzięki darom sakramentalnym, hierarchicznym i charyzmatycznym); wydarzenie eklezjalne (świadectwo ruchów, ich zaangażowanie w życie Kościoła i w służbę pojedynczym osobom i całym narodom).
Kongres ma stanowić okazję dla dawania „wspólnego świadectwa” o różnorodnych darach otrzymanych od Ducha Świętego i zachętę do jego kontynuacji. Ma on również stworzyć możliwość wzajemnego poznania się poszczególnych ruchów, zachęcić je do braterskiej współpracy w dziele nowej ewangelizacji oraz do bardziej widocznej obecności w Kościołach lokalnych. Chodzi bowiem o to, aby wszyscy chrześcijanie, w jedności ze swymi Pasterzami, potrafili odpowiedzieć na potrzeby pojedynczych osób i całych narodów. Zależy nam również bardzo na ożywieniu dialogu i zacieśnieniu współpracy między Papieską Radą ds. Świeckich a ruchami kościelnymi.
Zakończeniem Kongresu będzie spotkanie z Ojcem Świętym na Placu św. Piotra, wieczorem 30 maja, w którym wezmą również udział liczne pielgrzymki zorganizowane przez ruchy kościelne.
Świeccy dzisiaj, Biuletyn informacyjny, nr 20, 1997, Papieska Rada ds. Świeckich, Watykan


Ojciec Święty o ruchach i stowarzyszeniach podczas VI pielgrzymki do Polski

Osobista więź z Chrystusem
Na przykładzie Piotra widzimy, jak ważna jest w życiu duchowym osobista więź z Chrystusem, którą trzeba ciągle odnawiać i pogłębiać. W jaki sposób to czynić? Przede wszystkim przez modlitwę. Moi drodzy, módlcie się i uczcie się modlitwy, czytajcie i rozważajcie Słowo Boże, umacniajcie więź z Chrystusem w sakramencie pokuty i eucharystii, zgłębiajcie problemy życia wewnętrznego i apostolstwa w młodzieżowych wspólnotach, zespołach, ruchach, organizacjach kościelnych, których teraz jest wiele w naszym kraju.
Homilia Jana Pawła II podczas spotkania z młodzieżą na placu A. Mickiewicza, Poznań, 03.06

Odpowiedzialność świeckich w Kościele
Spośród konkretnych problemów i zadań chciałbym zwrócić uwagę na potrzebę podjęcia przez katolików świeckich właściwej im odpowiedzialności w Kościele. Dotyczy to tych sfer życia, w których świeccy powinni we własnym imieniu, ale jako wierni członkowie Kościoła, rozwijać myśl polityczną, życie gospodarcze i kulturę, zgodnie z zasadami Ewangelii. Niewątpliwie należy im w tym pomagać, ale też nie trzeba wyręczać. Kościół musi być wolny w głoszeniu Ewangelii oraz wszystkich zawartych w niej prawd i wskazań. Takiej wolności pragnie, o taką wolność zabiega i ona mu wystarczy. Nie szuka i nie chce posiadać specjalnych przywilejów.
W moim słowie do biskupów polskich z okazji wizyty ad limina w 1993 roku zwracałem uwagę na szansę wykorzystania Synodu Plenarnego dla ożywienia udziału świeckich w życiu Kościoła. Wydaje się, że ta szansa ciągle istnieje, i trzeba zrobić wszystko, by ją wykorzystać. Nowym wymiarem działalności kościelnej są organizacje katolickie, a wśród nich Akcja Katolicka. Tych możliwości nie było w Polsce od lat czterdziestych. To prawda, że nie jest łatwo uwrażliwić społeczeństwo na działanie wspólnotowe, ale to jest kierunek właściwy polskiego duszpasterstwa i nie można z niego łatwo rezygnować.
Orędzie Papieża do Konferencji Episkopatu Polski, Kraków, 08.06

Wspólnoty i grupy w parafii
Wiem, że jest to wspólnota żywa, promieniująca duchem wiary, a także wielką troską o człowieka, o jego rozwój - nie tylko duchowy, ale również kulturalny i fizyczny. Życie to koncentruje się w wielu grupach, we wspólnotach modlitewnych, liturgicznych, charytatywnych, kulturalnych, sportowych... Każdy może w nich znaleźć miejsce dla rozszerzenia swoich zainteresowań, ale także dla pogłębienia wiary. I jest to działalność godna uznania. Jak mówi psalmista: „Nawet wróbel dom sobie znajduje i jaskółka gniazdo… przy Twoich ołtarzach, Panie Zastępów, mój Królu i mój Boże!” (Ps 84, 4). Ale słowa te jasno określają kierunek życia i działalności wspólnoty parafialnej. Wszystko, co się w niej dzieje, ma się dokonywać „przy ołtarzach”, ma ku ołtarzowi prowadzić. Życie wspólnot działających w parafii - zarówno tych związanych bezpośrednio z liturgią, katechezą czy modlitwą, jak też i tych, które promują kulturę czy sport - jest prawdziwie owocne, budujące człowieka, gdy w ostatecznym rozrachunku przybliża go do Chrystusa - do tego Chrystusa, który codziennie składa siebie w ofierze Ojcu i całkowicie oddaje siebie ludziom, aby ich uświęcić. Życzę duszpasterzom, siostrom zakonnym, całemu Ludowi Bożemu waszej parafii, wszystkim wspólnotom, także wszystkim wspólnotom parafialnym w Polsce, aby wierne trwanie przy Chrystusie obecnym w Eucharystii owocowało w życiu każdego z was szczęściem.
Przemówienie Papieża w kościele pod wezwaniem św. Jadwigi Królowej, Kraków, 09.06

Ruchy i stowarzyszenia szkołą wiary
A są to drogi różnych i wielorakich inicjatyw, których dzisiaj jest w Polsce coraz więcej. Wiem, że wkłada się wiele wysiłku w promocję grup i instytucji dobroczynnych, dających świadectwo solidarności z potrzebującymi pomocy w kraju i poza jego granicami. Tej pomocy sami w trudnych latach doświadczaliśmy - trzeba, abyśmy umieli ją odwzajemniać, pamiętając o innych. Dzisiaj naszej Ojczyźnie potrzebny jest katolicki laikat, apostolstwo świeckich, ów Boży Lud, na który czeka Chrystus i Kościół. Potrzebni są ludzie świeccy rozumiejący potrzebę stałej formacji wiary. Jakże dobrze się stało, iż została przywrócona do życia w Kościele na polskiej ziemi Akcja Katolicka, która w waszej archidiecezji, podobnie jak i w innych diecezjach, staje się obok różnych ruchów i wspólnot modlitewnych szkołą wiary. Idźcie odważnie tą drogą, pamiętając, że im większe będzie wasze zaangażowanie w nową ewangelizację i w życie społeczne, tym większa powstaje potrzeba duchowości, tego wewnętrznego związku z Chrystusem i Kościołem, owego zjednoczenia aż do przeniknięcia łaską każdego poruszenia serca, aż do świętości.
Homilia Jana Pawła II podczas kanonizacji bł. Jana z Dukli, Krosno, 10.06

Oazy Żywego Kościoła
Jest jeszcze jedna okoliczność, która w szczególny sposób skłania mnie, aby zatrzymać się przy ludziach młodych. Ruch „Światło-Życie” lub - jak dawniej się mówiło – „Oazy Żywego Kościoła”, obchodzą 25-lecie swojego powstania. Wprawdzie początki jego, jak pamiętam, sięgają jeszcze dalej wstecz, do lat pięćdziesiątych, ale ostatnie ćwierćwiecze jest czasem jego regularnej pracy duszpasterskiej. Pragnę nawiązać do tego doświadczenia oaz, z którym jako metropolita krakowski od początku byłem bardzo blisko związany.
Po roku 1989 mogły się w Polsce rozwinąć różne ruchy apostolskie - tak że może młodsze pokolenie nie pamięta tego, czym było dla nas, w okresie rządów komunistycznych, doświadczenie „Oaz Żywego Kościoła”. Uczestniczyłem w tym doświadczeniu jako biskup, i uczestniczyłem całym sercem. Wielokrotnie odwiedzałem wraz z księdzem Franciszkiem Blachnickim grupy oazowe odprawiające rekolekcje w różnych miejscach archidiecezji. Radowałem się przy każdym spotkaniu, zwłaszcza w czasie wakacyjnym, w miesiącach letnich. Odwiedzałem oazy w różnych miejscach krakowskiej archidiecezji, a także broniłem ruchu oazowego przed zagrożeniami pochodzącymi od ówczesnych służb bezpieczeństwa. Wszyscy o tym wiedzieli - zarówno kapłani, jak sama młodzież - że kardynał z Krakowa jest z nimi, że ich popiera, wspomaga i gotów bronić w razie zagrożenia. W 1973 roku zawierzyłem dzieło oazy Niepokalanej Matce Kościoła.
Rozważanie przed modlitwą „Anioł Pański” po Mszy kanonizacyjnej bł. Jadwigi Królowej, Kraków, 08.06

Różaniec źródłem życia duchowego
Dlatego przywiązanie do modlitwy różańcowej nigdy nie wygasło w sercach wiernych, a dziś zdaje się jeszcze bardziej umacniać. Świadczy o tym wyraźnie rozwój Bractwa Żywego Różańca, które równo sto lat temu tutaj założono, przy sanktuarium ludźmierskim. Świadectwo tych, którzy w tej prostej modlitwie znajdują niewyczerpane źródło życia duchowego, rozpala innych. Z radością dowiaduję się, że dociera ono również poza granice Polski, nawet na inne kontynenty. W wielu ośrodkach polonijnych powstają nowe Koła Żywego Różańca. Jest to dzieło wspaniałe. Niech łaska Boża je wspiera, aby przynosiło błogosławione owoce w sercach wszystkich rodaków, w kraju i za granicą!...
Pragnę również w sposób szczególny pozdrowić Stowarzyszenie Rodzin Wielodzietnych, które przybyły tu, aby zawierzyć Maryi swoje rodzinne, często niełatwe, szczęście. W dzisiejszym świecie jesteście świadkami tego szczęścia, które wypływa z dzielenia się miłością, nawet za cenę wielu wyrzeczeń. Nie bójcie się dawać tego świadectwa! Świat może was nie rozumieć, świat może pytać, dlaczego nie poszliście łatwiejszą drogą, ale świat potrzebuje waszego świadectwa - świat potrzebuje waszej miłości, waszego pokoju i waszego szczęścia. Niech Maryja, Opiekunka rodzin was wspomaga. Zwracajcie się do Niej jak najczęściej. Odmawiajcie różaniec. Niech ta modlitwa stanie się fundamentem waszej jedności.
Przemówienie po odmówieniu modlitwy różańcowej w sanktuarium maryjnym, Ludźmierz, 07.06

W obronie życia ludzkiego
Wyrażam moją wdzięczność i uznanie tym wszystkim w naszej Ojczyźnie, którzy w poczuciu wielkiej odpowiedzialności przed Bogiem, swoim sumieniem i narodem bronią ludzkiego życia, godności małżeństwa i rodziny. Dziękuję z całego serca Federacji Ruchów Obrony Życia, Stowarzyszeniom Rodzin Katolickich oraz wszystkim innym organizacjom i instytucjom, których powstało bardzo dużo w ostatnich latach w naszym kraju.
Homilia Jana Pawła II podczas Mszy św. przed Sanktuarium św. Józefa w Kaliszu, 4.06


Ogólnopolska Rada Ruchów Katolickich - O. Adam Schulz SJ

1. Wprowadzenie
Ogólnopolska Rada Ruchów Katolickich (ORRK) powstała w czerwcu 1990 roku jako owoc wcześniejszej, bo trwającej od 1978 roku, współpracy liderów ruchów i stowarzyszeń katolickich. Inicjatywa ta została zatwierdzona przez Episkopat, który mianował asystenta kościelnego. Bp Edward Samsel był nim w latach 1990-1995 a obecnie jest nim bp Bronisław Dembowski. Bp E. Samsel nadal uczestniczy w pracach ORRK ze względu na to, że z ramienia Episkopatu jest opiekunem wszystkich ruchów i stowarzyszeń katolickich działających w Polsce.
Początkowo stosowana była nazwa Rada Ruchów Katolickich, jednakże w 1996 roku, ze względu na powstawanie Rad Diecezjalnych, nastąpiła zmiana nazwy na: Ogólnopolska Rada Ruchów Katolickich.

2. Zasadnicze cele ORRK
- wspieranie współpracy między ruchami i stowarzyszeniami w dziedzinie ewangelizacji, apostolstwa oraz formacji,
- formacja liderów odpowiedzialnych za ruchy, szczególnie w zakresie teologii, życia duchowego, ewangelizacji i apostolatu oraz spraw społecznych,
- wspieranie współpracy między ruchami a Episkopatem oraz biskupami w poszczególnych diecezjach,
- wspieranie współpracy ruchów i stowarzyszeń ze środowiskami samorządów lokalnych oraz przedstawicielami Parlamentu RP,
- prezentacja wspólnej opinii ruchów i stowarzyszeń wobec władz państwowych i samorządowych,
- pomoc ruchom, w razie potrzeby, w sprawach związanych z ich życiem i organizacją,
- promocja działalności ruchów i stowarzyszeń oraz informowanie o niej opinii publicznej zarówno wewnątrz Kościoła, jak i w społeczeństwie,
- prowadzenie i wspieranie stałej refleksji teologicznej i eklezjalnej nad rozwojem oraz działalnością ruchów katolickich w Polsce,
- współpraca z ruchami oraz federacjami ruchów poza granicami Polski.

3. Działalność ORRK realizuje się przede wszystkim poprzez
- spotkania plenarne ORRK, odbywające się 2-3 razy w roku,
- stałą pracę Zespołu Koordynującego ORRK, który powstał 1995 roku, spotkania jego odbywają się co 5 tygodni. Obecnie w skład Zespołu Koordynującego ORRK wchodzą: Jan Bober (Rodzina Rodzin), ks. Henryk Bolczyk (Ruch Światło-Życie), ks. Andrzej Grefkowicz (Odnowa w Duchu Świętym), Jerzy Grzybowski (Spotkania Małżeńskie), Wiesław Kijewski (Focolari), Adam Pietrzak (Przymierze Rodzin), Adam Schulz SJ (Wspólnota Życia Chrześcijańskiego) - przewodniczący,
- pracę stałego sekretariatu ORRK, aktualnie pracują w nim: Krystyna Bolewska, Maria Pik, Joanna Toczko - rzecznik prasowy ORRK,
- spotkania specjalistyczne np. dla członków ruchów zaangażowanych w ewangelizację, w życie społeczno-polityczne, w media itp.
- wydawanie publikacji książkowych, materiałów formacyjnych oraz biuletynu ORRK.

4. Aktualnie w pracach ORRK uczestniczą
- po 2-3 liderów z każdego z 60 ruchów i stowarzyszeń skupionych w ORRK (lista ruchów poniżej),
- po 3 przedstawicieli diecezjalnej, lub lokalnej RRK, (aktualnie diecezje:  Białostocka, Koszalińsko-Kołobrzeska, Szczecińsko-Kamieńska, Toruńska, Warszawska oraz w Piotrkowie Trybunalskim),
- kapłani delegowani przez biskupów do opieki nad ruchami i stowarzyszeniami w poszczególnych diecezjach.

5. Lista Ruchów i Stowarzyszeń skupionych w ORRK
1. Akademicki Ruch Misyjny
2. Apostolat Maryjny
3. Apostolstwo Modlitwy
4. Droga Neokatechumenalna
5. Dzieło Odbudowy Miłości (D.O.M.)
6. Federacja Sodalicji Mariańskich w Polsce
7. Franciszkański Zakon Świeckich
8. Katolicki Ośrodek Adopcyjno-Opiekuńczy
9. Katolickie Stowarzyszenie Filmowe im. Św. Maksymiliana Marii Kolbego
10. Katolickie Stowarzyszenie Kolejarzy Polskich
11. Katolickie Stowarzyszenie Społeczno-Gospodarcze Diecezji Warmińskiej im. Stanisława kard. Hozjusza
12. Katolickie Stowarzyszenie Sportowe RP
13. Klub Inteligencji Katolickiej w Warszawie
14. Klub Zbieraczy Znaków Pocztowych o Tematyce Religijnej „Święty Gabriel”
15. Komunia i Wyzwolenie (Comunione e Liberazione)
16. Odnowa w Duchu Świętym
17. Ogólnopolskie Porozumienie Katolickich Ośrodków Adopcyjno-Opiekuńczych
18. Polski Związek Kobiet Katolickich
19. Polskie Stowarzyszenie Chrześcijańskich Przedsiębiorców
20. Przymierze Rodzin
21. Publiczne Stowarzyszenie Wiernych „Wspólnota Krzyża”
22. Ruch Apostolatu Emigracyjnego
23. Ruch Apostolski Czcicieli św. Michała Archanioła
24. Ruch Apostolski Pomocników Matki Kościoła
25. Ruch Apostolski „Rodzina Rodzin”
26. Ruch Apostolstwa Świeckich „Legion Maryi”
27. Ruch „Dla Lepszego Świata”" (Movimento per il Mondo Migliore)
28. Ruch Effatha
29. Ruch „Gaudium Vitae”
30. Ruch Krzewienia Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego
31. Ruch Kultury Chrześcijańskiej „Odrodzenie”
32. Ruch Obrony Życia im. Ks. Jerzego Popiełuszki
33. Ruch Rodzin Nazaretańskich
34. Ruch S.O.S. - Obrony Poczętego Życia
35. Ruch Solidarności z Ubogimi Trzeciego Świata MAITRI
36. Ruch Społeczny Katolików Świeckich
37. Ruch Społeczny „Ku Cywilizacji Miłości”
38. Ruch Światło-Życie (w tym Domowy Kościół)
39. Ruch Szensztacki
40. Ruch „Totus Tuus” (Kościelna Służba Porządkowa Archidiecezji Warszawskiej)
41. Ruch „Totus Tuus” (Kościelna Służba Porządkowa Diecezji Warszawsko-Praskiej)
42. Ruch „Wspólnota Krwi Chrystusa”
43. Ruch Wspólnot „Wiara i Światło”
44 Spotkania Małżeńskie
45. Stowarzyszenie Chrześcijańskich Dzieł Wychowania
46. Stowarzyszenie Ewangelicznej Pomocy Więźniom „Bractwo Więzienne”
47. Stowarzyszenie Krzewienia Kultu Św. Andrzeja Boboli (SKKAB)
48. Stowarzyszenie Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo
49. Stowarzyszenie „Parafiada” im. św. Józefa Kalasancjusza
50. Stowarzyszenie Wspólnota W MISJI
51. Stowarzyszenie Życia Apostolskiego Dzieło Maryi (Ruch Focolari)
52. Świecki Zakon Karmelitów Bosych
53. Towarzystwo Ducha Jezusowego
54. Towarzystwo Pomocy im. św. Brata Alberta (Koło Warszawskie)
55. Towarzystwo Powściągliwość i Praca
56. Wspólnota „Chemin Neuf” Nowa Droga
57. Wspólnota Kapłanów „Przymierze”
58. Wspólnota Życia Chrześcijańskiego
59. Wspólnoty Wieczernikowe
60. Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego

6. ORRK współpracuje z następującymi instytucjami:
- Papieska Rada ds. Świeckich,
- Episkopat Polski,
- Drugi Polski Synod Plenarny,
- Krajowa Rada Katolików Świeckich,
- Polska Federacja Ruchów Obrony Życia,
- Konferencja Stowarzyszeń Katolickich,
- Akcja Katolicka,
- Ogólnopolskie Organizacje i Inicjatywy Pozarządowe,
- Katolicka Agencja Informacyjna,
- OCIPE,
- ruchy i stowarzyszenia zarówno katolickie, jak i świeckie spoza ORRK,
- prasa katolicka, w tym wydawana przez ruchy i stowarzyszenia oraz świecka,
- redakcje rozgłośni radiowych i telewizyjnych (ogólnopolskie oraz lokalne),
- inne organizacje i instytucje kościelne oraz społeczne.

7. Ważniejsze wydarzenia i inicjatywy ORRK w ostatnim czasie
- po I Kongresie Ruchów Katolickich w 34 diecezjach odbyły się diecezjalne spotkania liderów ruchów, w większości po raz pierwszy w historii ich działalności, przynajmniej po Soborze Watykańskim II. Były to spotkania oparte o doświadczenia i materiały kongresowe, ORRK często pomagała w ich zorganizowaniu, byliśmy też na nich obecni,
- podjęcie stałej współpracy z kapłanami delegowanymi przez biskupów do odpowiedzialności za ruchy w poszczególnych diecezjach,
- praca formacyjna z księżmi poprzez spotkania z księżmi diecezjalnymi i zakonnymi na temat ruchów i stowarzyszeń w różnych diecezjach oraz konsultacje na temat ruchów,
- pomoc w utworzeniu diecezjalnych RRK w 5 diecezjach oraz Piotrkowie Trybunalskim oraz praca nad powstawaniem następnych,
- pomocy ruchom w szkoleniu osób z ruchów zaangażowanych w media (wspólnie z OCIPE). Niezależnie od tych kursów odbywało się przygotowanie i szkolenie rzeczników prasowych ruchów i stowarzyszeń,
- wypracowanie kilkunastu wspólnych stanowisk wobec ważniejszych społecznie problemów i wydarzeń w Kościele oraz społeczeństwie,
- wypracowanie w 1995 roku, wspólnego programu pastoralnego przygotowań ruchów i stowarzyszeń do roku Jubileuszowego,
- wypracowanie, w 1996 roku, wspólnego materiału formacyjnego dotyczącego formacji społeczno-duchowej - jest to pierwszy wspólny materiał formacyjny dla ruchów. Na bazie tego materiału przeprowadzono 5 seminariów dla przeszło 400 liderów różnych ruchów,
- uczestniczenie w zjazdach i kongresach ruchów i stowarzyszeń, z ważniejszych w ostatnich miesiącach to: I Kongres Ruchów Archidiecezji Białostockiej, Ogólnopolskie spotkanie Odnowy w Duchu Świętym we Wrocławiu, I Kongres Stowarzyszenia Kolejarzy Katolickich itd.,
- zorganizowanie pielgrzymek ORRK na spotkania z Ojcem św. w Skoczowie w 1995 oraz w obecnym roku podczas Kongresu Eucharystycznego, blisko 2,5 tysiąca osób uczestniczyło w każdym z tych spotkań.
- aktualnie trwają prace nad przygotowaniem II Kongresu Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich.

Ważniejsze tematy ostatnich Spotkań Plenarnych ORRK to:
- kierunki pracy ruchów i stowarzyszeń wobec rozwijających się w Polsce sekt,
- metody ewangelizacji poprzez media i multimedia,
- kierunki formacji ku pełniejszemu zaangażowaniu członków ruchów w życie polityczne i publiczne
- przesłanie Ojca Świętego do ruchów i stowarzyszeń zawarte w VI pielgrzymce do Ojczyzny oraz w 12. Spotkaniach Młodzieży w Paryżu.