1. Najważniejsze elementy formacji duchowej wg Ruchu dla Lepszego Świata:
To duchowość wspólnotowa i czytanie znaków czasu.

2. Charyzmat naszego Ruchu:
Podstawą duchowości Ruchu dla Lepszego Świata jest życie w komunii Ludu Bożego. To komunia z Bogiem, który wchodzi w historię ludzkości. Podstawą jej jest zjednoczenie Chrystusa z każdym człowiekiem przez Wcielenie i Zmartwychwstanie. Źródłem jego jest Duch św., który i dziś jak na początku unosi się nad chaosem, przekształcając go w kosmos. Duch św. działa przez wielkie prądy współczesne. Jest w nich Boży dynamizm. Rodzi się nowa świadomość ludzi i nowe wyzwania. Komunia obejmuje wszystkie kultury i religie. Od wszystkich coś otrzymujemy i wszystkim możemy coś ofiarować. W tym procesie ważne jest odczytanie faktów znaczących i rozeznanie właściwej drogi.
Ta duchowość realizuje się zarówno poprzez życie osobiste każdego członka Grupy Promotorów, który żyje doświadczeniem uniwersalizmu; jedności; i prowizoryczności. Ponadto wszyscy członkowie GP przeżywają to doświadczenie cztery razy w ciągu roku poprzez konwiwencje, jak również prowadząc w różnych środowiskach Kościoła w Polsce Sesje rekolekcyjne. Jest to formacja przez działanie. Opiera się ona na dialogu z właściwym, umiejętnym odczytywaniem „znaków czasu”. Formacja osób i grup podejmujących pracę tą metodą, dokonuje się przez sesje monotematyczne i działania wspólnotowe. Tematyka tych sesji organizowanych w ramach Ruchu dla Lepszego Świata jest wieloraka i różnorodna np.: „Kościół  a  Świat”; „Nowe Oblicze Parafii”                  „O modlitwie”; „O dialogu”;„O Radach Ewangelicznych”; „O rozeznaniu”; „ O komunikacji”; „O przebaczeniu”; „ O Eucharystii”; jak i poprzez wdrażane projekty duszpasterskie, zwłaszcza duszpasterski projekt soborowej odnowy parafii.

3.Duchowość, którą żyjemy - jest wprowadzana w  codzienne życie – przez konkretne  zachowania, które się wyrażają w życiowych postawach:

Ø     Jestem człowiekiem nadziei.
Odkryta duchowość tu znajduje swój dom. Staje się konwiwencją – stylem życia, wspólnotą, która przyjmuje Boże słowa i wciela w siebie. Dotykamy tu tajemnicy Kościoła jako znaku i narzędzia. Obecny w świecie przemienia ten świat według zamysłu Bożego, żyje nowymi relacjami, przygotowuje lepszą przyszłość. Odkrywa Chrystusa jako Tego, w którym cała historia przemienia się i koncentruje. W swej funkcji kapłańskiej ofiarowuje Bogu owoce swego zanurzenia z Chrystusem w historię. Tak Kościół uchrystusawia historię. Odsłania głębszą rzeczywistość, w której nie tylko postacie eucharystyczne, ale i cała historia jest nośnikiem i uobecnieniem Chrystusa i Jego zbawczej woli zbawienia. W tym właśnie jest nadzieja dla świata. Członek Grupy Promotorów służy tej nadziei i niesie ją wszystkim.
Ø     Jestem człowiekiem zdolnym do poświęcenia.
Nadzieja, którą głosimy nie jest złudna, ale rzeczywista. Nie jest też łatwa. Wymaga ofiary. Rodzi się nowy świat, ale w bólu i poświęceniu, w trudzie i zapomnieniu o sobie. Jako świadkowie możliwości nowego układu musimy nadać kształt naszej służbie przez plan realizacji, program dla całej grupy. To tak jak Maryja, która poczęła Jezusa i daje Go światu. Wiele ją jednak to będzie kosztowało.
To oznacza dla Grupy Promotorów; aby dawać świadectwo, tworzyć projekty, planować, programować. Bez tej strategii ziarno poznania i usłyszanego słowa byłoby zmarnowane.
Ø     Jestem człowiekiem grupy.
To wielkie zadanie nie zrealizuje się w pojedynkę. Trzeba zespolenia sił i serc. Nie liczyć się z tą rzeczywistością – to zdradzić Boga. On ma przecież sposób działania, strategię. Polega ona na tym, że przez grupę ludzi świadomą i uformowaną On sam może przemieniać całość i nieść wszystkim ludziom błogosławieństwo. W tym jest aspekt pasterski duchowości Grupy, by troszczyć się o wszystkich, wszystkich wzywać i wszystkim pomagać powoli, ale skutecznie, wzrastać. To jest metodyka wzrostu i owocowania, świętej skuteczności.
Jeśli nie ma jasno wypracowanego modelu – trudno mówić o duszpasterstwie. Teolog wiele może wyjaśnić, skomentować, ale to świecki ma tego doświadczyć, przeżyć to w rodzinie, w parafii, w środowisku pracy. Bez tego pozostaną tylko pobożne życzenia. Dlatego GP taką wagę przywiązuje do strategii, do planowania prospektywnego i do stopniowego realizowania celów. Jej duchowość wprost prowadzi do projektów operacyjnych i w nich się wyraża i udoskonala. Celebruje się już nie tylko ryty sakramentalne, ale samo życie, które staje się prawdziwie miejscem obecności i działania Boga. Odnaleźć to oznacza  -  jak by ewangeliczna kobieta, która znalazła drachmę zwołać przyjaciół i sąsiadów i wspólnie radować się i wychwalać Boga. W ten sposób tak szeroko pojęta liturgia jest sercem formacji i życia Grupy, odnośnikiem koniecznym jej misji. Bez tego groziłby Grupie czysty aktywizm, bez tej głębi, w którą wprowadza wiara. Cały dynamizm naszego działania z niej wyrasta i prowadzi do odnowienia świata w mocy Zmartwychwstałego Pana.

4.Wybrana duchowość wspólnotowa pomaga nam w realizacji powołania do świętości w życiu codziennym:
Ta duchowość jest odpowiedzią na indywidualizm i zamknięcie, które prowadzą do izolacji, samotności i smutku. Jest ona odkryciem wspaniałego planu Boga, który marzył, by ludzkość była jedną wielką rodziną, a my wszyscy braćmi i siostrami. W tej jedności nie zatraca się różnorodności, która jest naszym udziałem. Ona uzyskuje swój sens i przeznaczenie. Dopełniamy siebie wzajemnie. Ale tylko wtedy, gdy nie żyjemy obok siebie, ani przeciw sobie. Z tej świadomości rodzi się nowy styl bycia człowiekiem. Tu jest źródło tej otwartości, wzajemnego wzbogacenia, wspólnych poszukiwań i działań, dialogu, którymi ma owocować życie chrześcijańskie. Nikt przecież z nas nie jest samowystarczalny ani niezależny od innych. Nasze losy, szczęście i nieszczęście wzajemnie się warunkują, jesteśmy za siebie nawzajem odpowiedzialni. Gdy należę do Kościoła muszę zrozumieć, że Kościół jest szczególnym miejscem przeżywania tej odpowiedzialności. Duchowość wspólnotowa to duchowość zrozumienia zamysłów Bożych, solidarności międzyludzkiej, szukania tego, co łączy, a nie tego, co dzieli, to duchowość przebaczenia, upominania się, gdy błądzimy, dawania sobie świadectwa. Duchowość wspólnotowa to duchowość miłości i odpowiedzialności. Troski o swój wzajemny rozwój.
A wzrastać możemy tylko razem. Pobudzając wzajemnie w sobie wiarę, miłość i nadzieję. W izolacji marniejemy. Wspólnota jest glebą, na której wyrasta ziarno ludzkiego życia. Tu zapuszcza korzenie. I tu owocuje. Program Chrystusa, to program jedności w Nim. „Ja w was – a wy we Mnie” „Żebyście się tak zespolili, jak Ja i Ojciec.” „Abyście byli jedno.” „Po tym świat pozna, że jesteście moimi uczniami.” Tak zjednoczeni jesteście światłem świata i solą tej ziemi.
Kościół posoborowy odnalazł wartość życia we wspólnocie, w Komunii. Ale to jest odkrycie, które może przemienić wszystko. Nasz styl życia. Duszpasterstwo, model parafii. Podstawowy tekst biblijny, który przybliża nam duchowość komunii, to ten z czwartego rozdziału Listu św. Pawła do Efezjan, że: „Bóg działa we wszystkich i przez wszystkich.”
Nikt lepiej nas nie wprowadził w tę sprawę jak Jan Paweł II w liście apostolskim Novo millenio ineunte, jaki wystosował do całego Kościoła na początku nowego tysiąclecia. Pisze w nim dużo o duchowości komunii.(p.43) „Czynić Kościół domem i szkołą komunii: oto wielkie wyzwanie, jakie czeka nas w rozpoczynającym się tysiącleciu, jeśli chcemy pozostać wierni Bożemu zamysłowi, a jednocześnie odpowiedzieć na najgłębsze oczekiwania świata. Należy krzewić duchowość komunii, podkreślając jej znaczenie jako zasady wychowawczej wszędzie tam, gdzie kształtuje się człowiek i chrześcijanin, gdzie formują się szafarze ołtarza, duszpasterze i osoby konsekrowane, gdzie powstają rodziny i wspólnoty. Duchowość komunii to przede wszystkim spojrzenie utkwione w tajemnicy Trójcy Świętej, która zamieszkuje w nas, i której blask należy dostrzegać także w obliczach braci żyjących wokół nas. Duchowość komunii to także zdolność odczuwania więzi z bratem w wierze dzięki głębokiej jedności mistycznego Ciała, a zatem postrzeganie go jako „kogoś bliskiego”, co pozwala dzielić jego radości i cierpienia, odgadywać jego pragnienia i zaspokajać jego potrzeby, ofiarować mu prawdziwą i głęboką przyjaźń. Duchowość komunii to także zdolność dostrzegania w drugim człowieku przede wszystkim tego, co jest w nim pozytywne, co należy przyjąć i cenić jako dar Boży. Duchowość komunii to wreszcie umiejętność „czynienia miejsca” bratu, wzajemnego „noszenia brzemion” (por.Ga 6,2) i odrzucania pokus egoizmu, które nieustannie nam zagrażają, rodząc rywalizację, bezwzględne dążenie do kariery, nieufność, zazdrość.”

Dyrektor Polskiej Grupy Promotorów
Ruchu dla Lepszego Świata

Ks. Marian Wrona

Szówsko, 18 października 2005r.