"Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch" (1 Kor 12,4)
Drodzy Bracia i Siostry,
Uczestnicy I Kongresu Ruchów Katolickich w Warszawie,
1. Niezwykły rozkwit ruchów i stowarzyszeń katolików świeckich w Kościele jest jednym z wielkich znaków czasu, który trzeba ciągle na nowo odczytywać. Ujawnia się w nim olbrzymie bogactwo charyzmatów, autentyczne pragnienie świętości i gotowość radykalnego poświęcenia na służbę Ewangelii pośród wielu katolików świeckich - kobiet i mężczyzn, a zwłaszcza młodzieży.
Najpierw chciałbym podziękować księdzu Prymasowi, kardynałowi Glempowi, za zaproszenie mnie na ten Kongres, i jednocześnie pogratulować jego zorganizowania. O ile wiem, jest to pierwszy tego rodzaju kongres po upadku realnego socjalizmu, zwołany przez biskupów w jednym z byłych krajów komunistycznych.
Zostałem poproszony o to, aby wraz z Jego Eminencją przeprowadzić refleksję na temat roli, jaką mogą pełnić dzisiaj ruchy i stowarzyszenia katolickie w Kościele i społeczeństwie.
Jakie owoce przyniosło spotkanie kongresowe?
1. Pogłębienie zrozumienia, czym są ruchy i stowarzyszenia w Kościele po II Soborze Watykańskim oraz jakie jest ich znaczenie dla rozwoju samego Kościoła.
2. Umocnienie jedności pomiędzy ruchami i stowarzyszeniami.
Jedność w Kościele, której nie można sprowadzić jedynie do jedności panującej w świeckiej organizacji, czy instytucji. Jedność będącą o wiele głębszą i szerszą niż jedność instytucjonalna i na dłuższą metę skuteczniejszą, szanującą bogactwo charyzmatów, dróg formacji, sposobów ewangelizacji i apostolstwa, a z drugiej strony prowadzącą do współpracy w konkretnych pracach, zadaniach.
Św. Andrzej Bobola urodził się w końcu 1591 roku, najprawdopodobniej w Strachocinie koło Sanoka. W 1611 roku - po ukończeniu kolegium jezuickiego w Braniewie, gdzie należał do Sodalicji Mariańskiej - wstąpił do nowicjatu Towarzystwa Jezusowego w Wilnie.
Strona 2 z 2
